De Show Van Mijn Leven
Eindelijk was hij daar om te vieren. Ondertussen al 72 maar dat is er zeker niet aan te zien. Jan Van Dyke had een geweldig idee voor op zijn zeventigste zijn hele carrière eens door te nemen. Corona stak er echter een stokje voor maar moest zich tenslotte gewonnen geven. 27 mei in de iconische Elckerlyc tempel te midden van een dolenthousiast publiek met veel collega’s, was het moment suprême. Hou je vast een show van bijna 3 uur! Geen nood er is nog een pauze.
We werden meegenomen “ Down Memory Lane”. Sketches, muziek, herinneringen, noem maar op. Hou ouder je was hoe meer je kon terugblikken. Voor jongeren in de zaal een beeld hoe show was en hoe show nog steeds zou moeten zijn.
Red-Blue-White, was de kleur” to be “ en klassiekers als “Tommeke en Mexico” mochten niet ontbreken. En we zullen het maar vlug zeggen de strandstoel doet ook weer zijn intrede.
Om de verjaardag op het podium te vieren kon Jan rekenen op toptalenten, talenten niet alleen in hun eigen domein maar ze kwamen allen naar buiten als echte allrounders. Betere keuze kon Jan niet maken.
Franky Boy kon al bijna op routine spelen met de vele jaren die hij samen met Jan op de scene heeft doorgemaakt.
Patrick Onzia, man van vele oorlogen, komiek een topper maar kon zich hier ook weer uitleven als prima zanger “ I am a Singer”!
Goele De Raedt, imposant figuur, een meester zangeres met komisch talent. Ik zou haar graag “Miranda” zien spelen, het komisch hit wonder van BBC.
Kobe Van Herwegen, kon al toveren bij Aladdin en daar kregen we vanavond met hulp van een ganse zaal nog een geweldig voorbeeld van.
En Sofie tenslotte. Zij zorgde voor de muzikale intermezzo’s. Een diepe geweldige jazz stem die ons meermaals naar vervlogen jaren bracht.
Vervlogen jaren die we ook prachtig op ons bord kregen door de live band van Lou Roman. Naar “ In the Mood” luisteren met je ogen dicht, zalig. Dit zevenkoppig orkest deed ons terugdenken aan de vele BRT en Nederlandse producties die we tijdens de jaren ’60 en ’70 op ons scherm kregen. Sofie liet trouwens al zo’n naam vallen uit het collectief geheugen: Henk van Montfoort, half Nederlander, half Antwerpenaar in feite. Zelf dachten we terug aan Rudi Carrel en Jan Theys en spijtig genoeg zijn we er al wat van vergeten. Voor ons kruimelt de tand des tijds ook af!
De visuele schermafbeeldingen en filmmontages in zwart en wit waren ook integraal een voltreffer. Hier speelde herinnering naar vervlogen tijden ook weer meer. De bus van Lauwers uit de beginjaren 60 stopte zelfs aan Elckerlyc en zijn lading bracht ons voor de pauze een bende pseudo Tirolers die als ongeleide projectielen meer dan 5 minuten onze lachspieren tot het uiterste hebben getest. ( Misschien bij sommige ook nog de uitgerekte blaasspier!).Nu weten we alles over naaimachines in het Duits!
Kortom een avond waarop we nog dikwijls gaan terugkomen. Een programma dat geweldig zou passen op Oudejaarsavond op tv: 3 uur amusement tussen de gourmet of kaasfondue en eindigend met een glas champagne!
Nog tot 12 juni in Elckerlyc; www.elckerlyc.be
