Interview Jaspers Erkens

Amper 28 en hij heeft er al een rijk gevuld parcours opzitten. Hij was pas 15 toen hij zijn eerste plaat releaste. Geïnspireerd door iconen als David Bowie en Damien Rice speelde de jonge, ambitieuze Erkens zich in de kijker. Het legde hem geen windeieren. Hij speelde als jongste solo artiest ooit op Rock Werchter en veroverde een plek als support van Adele, die hem prompt wat moederlijke raad gaf: “Schrijf je in aan de BRIT school in Londen.” Erkens liet het zich geen twee keer zeggen, zei “Tabé, België!”, en verkaste naar Londen, voor een persoonlijk en muzikale queeste.

Vijf jaar later kwam hij naar België. Niet voor heel lang, want de hunker om zijn songwriting skills nog meer aan te scherpen deed hem in Amsterdam belanden. Hij kwam er terecht in een creatieve hub en begon songs te schrijven.

2020 bracht reeds 3 singles aan het licht (We’re Alike, True Love , Guilt Trippin’).  Tijdens de opnames van een videoclip  brak Erkens echter zijn voet waardoor hij enkele maanden niet meer kon wandelen. Hij nam van deze gelegenheid gebruik, sloot zichzelf op op zijn zolderkamer/homestudio in Amsterdam en legde de laatste hand aan zijn self-produced derde album dat uiteindelijk ‘Limbo Terminal’ is geworden, release op 23 April.

Het album geeft inmiddels zijn 4e single prijs, ‘Your Words’. Jasper Erkens is dé man waar we hierover alles kunnen en mogen vragen, want het ganse concept is bijzonder goed doordacht.

Hoe verschillend voelt het aan, de release van een album als tiener en nu?  Als jonge artiest overkomt het u wellicht.

Als dingen je overkomen, dan is dat op zich niet erg.  Je moet improviseren en dan komt het beste in iemand  naar boven.  Een golf die je in één keer meeneemt, je moet surfen of je springt eraf.  Het is nog altijd minstens even leuk en ik ben nu veel bewuster van wat ik doe.”

Over de nieuwe plaat zei u  :“Ik heb nagedacht over wat ik echt goed vind”.

“Ik ben me aan het realiseren dat ik als songwriter een boost moet creëren met het beste akkoord of de juiste noot te zingen in plaats van alles te laten exploderen qua productie. Waar luister ik eigenlijk zelf graag naar en daarbij geen rekening houden met wat het label wil of met wat de mensen willen.  Het is een gekke oefening om te maken, je kan niet weten wat mensen willen.  Het enige wat je weet is dat je het zelf goed vindt.  De lockdown heeft me geholpen met isolement, je kan ongestoord te werk gaan.

Mijn muziek heb ik niet onmiddellijk doorgestuurd naar anderen, het klankbord beperkt gehouden.  Ik ben er zelf mee blijven zitten om te ondervinden wat ik eigenlijk heel leuk vind en waar ik energie van krijg.”

Studeren aan de BRIT school, in hoeverre heeft dat invloed gehad op uw albums?

“Ik heb daar leren producen, een skill waar ik heel blij mee ben.  Je hebt een idee en je kan onmiddellijk gaan bekijken welke productie je er aan zou geven. De productie kan dan op zich de songwriting inspireren.  Door daar 5 jaar lang te vertoeven is mijn Engels er sterk op verbeterd.”

Hoe moeten we die BRIT school voorstellen, een broeihaard van Britse talenten, en overal foto’s en gitaren van artiesten tegen de muur?

“Iedereen moest wel zijn eigen instrument meenemen. Het is een performing art school, er speelde zich een soort high school musical scenario af.  Studenten die op een tafel beginnen te dansen.  Het was een verademing.  Iedereen voelt zich goed in zijn vel en iedereen was op zoek naar zijn eigenheid.  De BRIT school contrasteerde met de strengere geüniformeerde scholen in Groot-Brittannië.  In de school zelf was een concertzaal, waar concerten werden georganiseerd tijdens de middagpauze.”

Iconische figuren die lesgeven zoals in de humaniora?

Chris McInnes, Conor Doherty, Elizabeth Penney en Alice Gamm zijn  leerkrachten en allemaal zeer goede  muzikanten.  De manier van hoe je iets aanpakt is belangrijk.  Het was niet zo van, ‘we gaan jullie nu eens leren hoe je een hit moet schrijven’.  Er werd wel eens info meegegeven. De meeste nummer 1 singles hebben die lengte en de titel wordt zoveel keer herhaald in een nummer.  Verder zei men: ‘Doe ermee wat je wil’.  Soms vraag ik me af hoe goed Prince of Bowie  leerkracht hadden kunnen zijn, want je moet hiervoor toch specifiek talent hebben.”

Hoe verhouden zich inhoud en muziek in de songs.

“Ik probeer maatschappelijk relevante of autobiografische onderwerpen aan te snijden. Ik vind tekst zeer belangrijk, een zin moet goed klinken én kloppen met het verhaal. Vaak begint het wel met de muziek, het eerste akkoordenschema en de melodielijn.”

Hebt u dan vooral thuis songs geschreven tijdens de lockdown?

“Ik heb me goed kunnen bezig houden, omdat ik zelfvoorzienend ben.  Ik had al een eigen homestudio voor de lockdown en ik was mijn eigen producer.  Ik heb het album gebundeld en afgewerkt in die periode.”

Schuilt er een betekenis achter het albumcover, een gorilla die dubbel gevangen zit in 2 kubussen?

“Het thema dat door het album loopt is isolement.  Ik zag een kartonnen doos in een lege hangar voor mij, een kubus in empty space.  Rob Davies die voor het artwork zorgde, had me eerst gecontacteerd via social media.  Ik gaf hem mijn visueel idee mee.  Het beeld is metaforisch geworden.  Ik zie in die afbeelding geen Gorilla, maar dat is net het mooie aan zo’n abstracte tekening.  Iedereen ziet er iets anders in.

Het is mooi om voor iets te gaan dat ook kunst is en niet terug te vallen op de klassieke foto’s op social media.  Niet iedereen maakt kunst, maar met een beetje goede wil kan iedereen wel kunst ervaren.”

Ook ruimte voor interpretatie wat de muziek betreft?

“Wanneer je een minimalistische productie doet, horen dikwijls mensen hun eigen melodietjes in de muziek.  Pop kan leuk zijn en ik begrijp dat de radio voor iets meer voorgekauwde dingen moet gaan, omdat het op de achtergrond moet kunnen passeren.  Intens muziek kunnen beluisteren als er ruimte tot interpretatie wordt overgelaten aan de luisteraar, of zoals in een film waar niet alles uitgelegd wordt. Dit probeer ik ook in de muziek toe te passen, niet alles super obvious te maken.”

De liefde is nooit ver weg in True Love, Your Words, Inexplicable.

Ik denk dat ik productief heb kunnen blijven tijdens de lockdown, omdat ik een stabiele relatie heb, die mij gewoon deugd doet.  Al ben ik er niet naar op zoek, soms komt die lovesong er gewoon.  Iedereen heeft wel zijn isolement, maar als je een beetje geluk hebt, dan zit je wel samen met iemand en daar word je hechter mee.”

‘All of it’, een soort introductie?

“Het is een verhaaltje van een mug die in het web van een spin vliegt.  De song is  vaag geschreven zodat je je er zelf aan kan relaten.  ‘All of it’ verwijst naar het all-in gaan.  Je neemt zowel het goede als het slechte. Het is een intro nummer dat iets zeer essentiëel heeft.  Had ik lang nagedacht, dan had ik het misschien niet op het album gezet, maar ik heb gewoon mijn buikgevoel gevolgd.  Misschien is het een voorbode van andere muziek die ik momenteel aan het maken ben, een soort teaser.”

‘Limbo Terminal’ loodst ons door een verbaal keuzemenu en maant aan tot relaxing.

“Een vriend van mij David Smith, een zeer goede songwriter en lyricist, heeft het ingesproken. We bellen vaak en dan zijn we Sci Fi verhalen aan het verzinnen voor het plezier.  En plots vloeide daar een track uit voort met dat idee. Het is een knipoog naar… Iedereen mag het op zijn manier invullen.

Terminal zie ik als een gate van de luchthaven.  We komen van ergens en we gaan ergens naartoe, maar op dat moment zit ge daar even in Limbo.(de schemer)  Het is een spoken words nummer en naar mijn mening, de essentie van het album.”

In de clip van ‘We’re Alike’ houdt u een tekstbord omhoog in een winkelstraat, met veel passanten. Hoelang hebt u daar moeten staan?

“Tamelijk lang, en grappig dat mensen allerlei dingen zeggen terwijl ze voorbijgaan. Yes, damn, we are!  Het was een  impulsief idee. We gaan naar de Kalverstraat in Amsterdam en we gaan er staan met een tekstbord en maken er een timelapse van.”

En het tekstbord brengt een boodschap?

“Het is een combinatie van een liefdesnummer over 2 mensen die proberen te matchen, naar elkaar toe te groeien.  Breder gezien focussen we nogal sterk op onze verschillen, terwijl we veel gelijkaardiger zijn dan we denken. Het is die focus op onze verschillen, wat discriminatie mogelijk maakt.  Het is een soort vrijgeleide om te discrimineren. (racisme, seksisme)  Het initiële gevoel is dat je wil discrimineren.   De boodschap is: waarom discrimineren?  We zijn immers allemaal homo sapiens.  Als je focust op kleine dingen, dan kies ik ervoor om te discrimineren. (bv. Ik ben beter want ik heb krullen)  We zijn niet hetzelfde, maar we zijn veel gelijkaardiger dan we denken.

Het gaat over naar elkaar toe groeien, in een relatie, maar het kan ook in een voetbalploeg of een klas.  Collaborating met zo weinig mogelijk stoorzenders.”

Hoe is het om clips op te nemen, een muzikant wordt een beetje acteur. In ‘Your Words’ is dit het geval met blauw als dominante kleur.

“Ik werkte het concept uit samen met Stefan Hilterman, die mij gratis bijstond, legend!  Het is voor mij gewoon alles loslaten en vertrouwen op de director die de goede fragmenten weerhoudt.  Ik was oorspronkelijk niet voorbereid om meerdere clips te maken voor dit album.  De visuele ideeën bleven maar komen bij de muziek. Het blijft belangrijk voor een visuele identiteit, vroeger had je nog muziekzenders zoals TMF voor videoclips.”

Wanneer beslist u om te gaan opnemen?

Ik begin al op te nemen nog voor het nummer klaar is.  Tijdens die productie heb ik soms een openbaring en ontdek ik wat het refrein moet worden.  Het gaat allemaal heel snel.  Ik schrijf ook nummers op gitaar, maar als die nummers dan helemaal af zijn, is de drempel om het te gaan opnemen veel hoger.  Een reeks akoestische nummers speel ik wel, maar heb ik nog niet opgenomen.”

U barst van de inspiratie!

Ik ben de slaaf van mijn ideeën.”(lacht)

Kunnen ideeën, tracks soms samengevoegd worden tot een nieuwe song? 

“Your Words is daar een voorbeeld van.  De meest catchy stukken uit 3 tracks worden samengevoegd en dan krijg je een rijk nummer.”

U stond al eens op Rock Werchter als tiener, met welke nummers van dit album zou u nu zeker naar die stage trekken?

“Your Words, omdat het zo up tempo is. En verder Guilt Trippin’, Isolate Urself en Inexplicable zouden heel goed kunnen werken. Hoe meer albums, hoe straffer je de setlist kan samenstellen.”

Hopelijk komt het live circuit snel terug op gang.

“Laten we hopen dat er licht is op het eind van de tunnel en dat het geen aanstormende trein is.”

Toch al plannen?

“ Enkele solo gigs in het najaar en verder gaan we op toer met 10 cc in de BENELUX en Duitsland.”

U speelde ooit als support act van Adele.

“Ze was toen nog niet zo bekend, ik was erg onder de indruk van haar set en stem, maar niet starstruck.  Ze heeft me toen aangeraden om naar de BRIT school te gaan. Van het half uurtje support act herinner me ik niet zoveel, het gaat om de hele belevenis, zoals dingen die backstage worden gezegd door haar.

Dat is het mooie van muzikant zijn, je hebt u durven blootstellen en dan komt er de appreciatie van zo iemand, die u een kans gunt.”

Veel succes met dit album. Het beluisteren was puur genieten.

“Ik ben nu al blij als ik verneem dat het binnenkomt bij de mensen!”

Release van Limbo Terminal op 23 april.

 Tekst: Peter Minnebo.

Foto: Jasper Erkens Press.