True Crime Museum Hastings
Hastings is een stadje in het zuidoosten van Engeland waar ik graag vertoef en elk jaar verrast Hastings me. Meestal ben ik er rond de kerstperiode wanneer de drukte rond het strand verdwenen is, maar het is een stad die me bekoort in elk seizoen.
De grote Engelse badplaatsen kenmerken zich over het algemeen door eenzelfde patroon: brede strandboulevards met majestueuze hotels in de nogal pompeuze Regency & Victorian style, grote aangelegde parken, één of soms twee pieren met lawaaierige attracties, nachtclubs, bingotenten en een overvol winkelcentrum. Hastings is erin geslaagd dit alles te combineren tot een aanvaardbare mengeling. Bovendien bezit het een uitgebreid historisch gedeelte. Dit missen we zeker in de zusterbadsteden aan de zuidkust zoals Eastbourne, Bournemouth en Brighton. Deze laatste stad heeft dan nog een jammerlijke reputatie op drugsgebied.
De slag van Hastings in 1066 vond niet in het kuststadje plaats, maar een tiental km verder landinwaarts in Battle, toch is er nog een ruïne van een kasteel uit die periode. In de zomer kan je die bereiken met de West Hill Lift en dan heb je een prachtig zicht op de vissershaven, de oude stad (Old Town) met zijn kronkelige straatjes en de recent gerestaureerde pier in het oosten.
Niet ver van deze pier (twee minuten wandelen) vind je sinds 2014 het “True Crime Museum”. De plaats heet nu Palace Avenue Arcade en het museum is geplaatst in de onderste regionen van wat ooit een poepchic hotel was. Dit hotel sloot reeds zijn deuren voor de Tweede Wereldoorlog. Toch is de hogere façade, die nu een aantal appartementen bevat, mooi bewaard en gerestaureerd. Steek zeker eens de straat (White Rock genoemd) over om het gebouw vanaf de zeekant te bekijken. Op het bovenste deel merk je zelfs ornamenten met zeemeerminmotieven.
Het museum bevindt zich, zeer origineel, in uitgegraven grotten die vroeger ook dienden als wijnkelder voor het hotel. Het museum zelf is niet zo groot, je kan er in eigen tempo een goed uurtje in vertoeven. Start je bezoek bij de elektrische stoel waar je een foto van jezelf kan laten nemen. Geen nood alleen de flits van het fototoestel geeft vonken. Daarna word je ondergedompeld in de wereld van de misdaad, de wereld van (serie)moordenaars, gifmengers, forensische wetenschap en politiemethoden. In “The Death Chamber” sta je oog in oog met een authentieke tafel voor letale injecties en een bad dat een seriemoordenaar gebruikte om met een bijtend product zijn slachtoffers te doen verdwijnen. Ga even zitten in de Cinema Cave waar je in het brein gaat van een hoopje seriemoordenaars die over hun daden spreken. In het forensische gedeelte kan je zelf voor detective spelen.
Hastings was vroeger ook een gerenommeerde smokkelaarsstad (zie Smugglers Adventure in Hastings – ’t Periodiekske nummer 6 – 2016). Moorden onder smokkelaarsbendes waren nogal een vaak voorkomende zaak, maar Hastings kende ook in de Victoriaanse periode zijn eigen Jack the Ripper.
Vele artefacten zijn origineel en komen uit het Scotland Yard-archief. Op je ronde kom je nog meer te weten over voetbalhooliganisme, bloedsporten met honden en The Krays, een broederpaar dat in de beginjaren zestig Londen onveilig maakte als echte maffiosi.
Het museum is goed toegankelijk en ook geschikt voor kinderen. Groepen kunnen ook komen en voor scholen zijn er speciale werkdocumenten met quizvragen. Soms zijn er speciale tijdelijke tentoonstellingen en er is zelfs een “na sluiting”-toer. Er is een kleine souvenirwinkel en je kan er warme en koude dranken kopen.
Er is genoeg (betaal)parking in de buurt. De beste volgens mij is die van Pelham Place, gelegen aan de zeekant en op een kleine 10 minuten wandelafstand van het museum. Deze parking is ook geschikter voor SUV-auto’s dan de centraler gelegen parkeergarage bij het shoppinggebied. Het spoorstation en de parking voor reisbussen bevinden zich op een vijftal minuten van het museum.
Vanaf het museum ben je ook vlot in het Hastings shoppinggebied. Niet zo groot als in zijn buursteden, maar zeker even gezellig.
Alle info: www.truecrimemuseum.co.uk
Tekst en foto’s: A. Charrin
