Briljant duo Leah Thys en Luc Caals in Oldtimers

 

Luc Caals en Leah Thys. Nooit eerder stonden deze twee grootheden uit het Vlaamse theater- en televisielandschap samen op de scene. Productiehuis Het Achterland is hier met brio in geslaagd, samen met schrijver, regisseur Jack Staal. Jack kennen we vooral voor zijn diepgaande komedies, dikwijls met wat dramatiek, die hij maakt voor het EWT-Theater Deurne. Denken we maar recent verleden seizoen aan ‘ De Carona Pandamie’. Hij schreef ‘Oldtimers’ en regisseerde het voor Het Achterland.

We maken kennis met de huiskamer van een volks, Vlaams koppel, beiden in de tachtig. Een duo waarvan er velen zijn en die velen van ons ook in hun familie kennen of gekend hebben.  Volgens Vic ( Luc Caals) en Ida ( Leah Thys) kunnen ze nog goed hun plan trekken, al komt er in de huidige maatschappij veel op hun af waar ze twijfels over hebben of problemen in zien. De plastic verpakking van de kaas, de nieuwe thermos, de bank die alleen nog maar digitaal te bereiken is enz. Vic denkt ook nog dat hij een goede klusjesman is in huis, een specialist is duur hé, en bijt zich bv. vast in de zekeringskast met alle gevolgen van dien.

Vic is een knorrepot, ziet veel dat er niet is maar heeft toch een hoog aaibaarheidsgehalte. Ida is de zorgzame huismoeder, die voor alles zorgt, goudvis Norbert incluis en zich niet stoort aan de gekende en niet gekende kwaaltjes die Vic beweert te hebben. Oud worden is echter een station van langzame aftakeling en dat ziet ook  de dochter ( Ann De  Winne). Daar ze ook bezig is met de gemeenteraadsverkiezingen  heeft de dochter het enorm druk en kan ze de hulp van de kleindochter en haar nieuwe vriend ( Ann Van Opstal en Joachim Van Ransbeeck) goed gebruiken. Als Ida echter verder aftakelt door dementie, is een verhuizing naar het rusthuis de enige optie. Maar hoe gaat men Vic overtuigen? En wat is de invloed van Vic zijn neef en diens vrouw (Erik Goris en Saskia Debaere) die op geregelde tijdstippen binnenspringen?

We komen terecht in een tragikomedie met scenes en dillema’s die velen van ons reeds hebben meegemaakt. Recht uit het leven gegrepen, confronterend, dan weer pijnlijk en ontroerend. Luc en Leah voeren subliem het koppel op. Ze spelen typetjes die nog iets ouder zijn dan zijzelf. Leah gaat terug naar haar roots met een Limburgs accent en de transformatie die ze op de scene brengt van kokette, alles in de hand hebbende huisvrouw naar een frêle, incontinente, ineengedoken persoon, waar de dementie de winnaar van wordt is om stil van te worden en misschien wat om na te denken.

Luc Caals himself, zorgt met zijn typische  gevatte humoristische opmerkingen voor het aflaten van de nodige stoom. En wil je echt weten wie ‘ Mariette is die wil gaan schilderen ‘ dan moet je echt naar de Zwarte zaal van de Fakkel.

Een stuk waarvoor deze zaal het ideaal knusse decor is. Leuk was ook nog om ‘ Herinneringen’ ’van Marva nog eens te horen als begin en eindgeneriek van het stuk.

Nog tot 13 oktober. www.fakkeltheater.be

Graag voegen we er nog bij, dat bij de première een batterij oldies van Thuis Leah kwam aanmoedigen: Tom, Karen, Nancy, Femke, Tamara, Simonneke en Eddy.

Tekst en foto’s: Gust Charrin