Interview Allen Temple over album Anam na Mara’

‘Anam na mara’ (ziel van de zee) is het indrukwekkende debuut van singer-songwriter Allen Temple. Het is een verzameling doorleefde songs en een monumentaal eerbetoon aan de veerkracht van het menselijk hart en het eeuwige verlangen naar verbinding. Het album vormt de bekroning van een rusteloos leven, jaren van toewijding en een onophoudelijke zoektocht naar zingeving.

Allkinds zoomde samen met Allen alvast in op het debuutalbum, enkele dagen voor de release.

Vanwaar de albumtitel ‘Anam na mara’?

‘Anam na mara’ is Gaelic voor ‘ ziel van de zee’. Op een heldere zomerdag, na maanden van lockdowns, keek ik in Finistère in Bretagne naar de glinsterende golven. Ik werd overvallen door een diep gevoel van ontzag voor de zee. Het was niet alleen de schoonheid van het roze graniet en het turquoise water, maar ik voelde een diepere, bijna voorouderlijke verbinding. Ik besefte hoe de ( Keltische) zee voor de verbinding tussen de Keltische volkeren had gezorgd. En na die eerste maanden van lockdowns en hysterie, besefte ik plots hoe belangrijk die VERBINDING is in ons collectieve verhaal. Ik had een moment waarop ik als het ware voelde hoe die verbinding tot uiting komt in de Keltische ballads die ik doorheen de jaren bij elkaar had gesprokkeld.

Tijdens mijn zoektocht naar inspiratie voor de albumhoes, stuitte ik bovendien op het werk van natuurfotografe Rachael Talibart. In haar beelden vat ze de adembenemende oerkracht en schoonheid van de oceaan, met foto’s die namen dragen van mythische watergoden en -wezens. Ik zag op dat moment hoe golven een metafoor kunnen zijn voor het muzikale proces. Net als de zee die onophoudelijk golven vormt uit chaos, begint muziek altijd als iets spontaans en organisch, soms zelfs chaotisch. Door muziek te laten ‘gebeuren’,  heb je soms het geluk om die inspiratie te ‘vangen’ en verder vorm te geven..

De intense verbinding met de zee, in welke nummers komt dit het sterkst tot zijn recht?

Naar mijn gevoel in Pirate ship, Black is the color, Sail on en Sailor.

Pirate ship werd geschreven in Galway aan de westkust van Ierland, vlakbij de haven. Het staat bol van de verwijzingen naar de zee ( “ we lay among the stormclouds, and tumbled into the sails and the sheets.. out along your starboard… coasting out along my shoreline etc..  ). Sailor vat voor mij de emotie van het zeilen het beste. Ik ben ook heel blij met hoe het nummer is opgenomen, hoe de pedal steel en de drums en de bass, samen voor èchte dynamiek zorgen ( ..“swell to your waves”). Black is the colour is een lied uit de 18de eeuw dat vertelt over het gemis ten tijde van de grootscheepse emigratie uit Schotland en Ierland. Het voelt voor mij aan als een rechtstreekse link naar het voorouderlijke. Sail on is nummer van Dick Gaughan  en is een lijflied geworden voor me. Het vertelt op zo’n mooie manier over de tegenstellingen van het leven, de ups en de downs, en hoe we telkens weer de rug rechten en verder gaan.  Ik leerde het voor het eerst kennen in Ierland. Dick is echt een meester “ balladeer”. Het zeilen en de zee zijn duidelijke thema’s in de plaat.

De kern van ‘Anam na Mara’ zijn vijf ballads die teruggaan tot de 16e eeuw. In welke zin?  (muzikaal, geschiedenis,….)

Letterlijk historisch, zowel de tekst, de thema’s en de muziek.

De oudste song van het album is Tam Lin, over de ontmoeting van een jonge vrouw met een woudwezen. De tekst is van 1549.

Red is the rose is een oude Keltische ballad waarvan de melodie teruggaat tot de 18de eeuw en verwant is aan de Schotse ballad ‘Loch Lomond’. Het lied werd een ‘rebel song’ van de clans ( denk ‘Outlander’) maar bezingt tradities die veel ouder zijn; het ‘heilige huwelijk’ tussen de mens en de aarde, de diepgaande liefde voor de natuur en de onwrikbare verbintenis van een volk met het land.

Black Is the Color ( Roud 3103) is een ballad uit de 18de eeuw over de pijn van emigratie, ontstaan aan de westkust van Schotland en wijd verspreid in de hele Keltische wereld en de VS.

Green grow the rushes, geschreven in 1783 is een lofzang aan de natuur en de vrouw van de nationale dichter van Schotland, Robert Burns.

Een rode draad in de muziek is de udu – een traditionele Afrikaanse kruik van gebakken klei. Hoe kwam dit instrument in uw muziek terecht? 

In 2020 verbleef ik dus in Bretagne in ‘le tour du bois dormant’, een stenen toren in een slaperige baai aan de kust van Finistère. De patron daar is zelf ook muzikant, een percussionist. Op een zonnige dag speelden we samen ballads en hij haalde een aardewerken kruik boven met gaten erin. Ik was onmiddellijk betoverd door die klank. Het klonk in mijn oren als een ‘waterwezen’. De sound van die udu is zo bijzonder dat ik – eens ik terug was in Gent- op zoek ging naar een udu speler en die vond in de persoon van Robbe Kieckens. Dit thema – de klank van water- vormde voor Robbe en mezelf een leidraad en beïnvloedde ook zeker de keuze voor ‘anam na mara’ als naam voor de plaat– alsof in de klanken van de udu ook de ziel van het water spreekt.

 

Anam na Mara’ is een album van zachtheid en rust, is er een link met de zen meditatie die u beoefende in de Loirevallei?

Dat zit er wel in, ja. Niet zo bewust, maar ik heb er bij het maken van de plaat wel voor gekozen om heel ‘dicht’ bij mezelf te blijven. Om geen inspanningen te doen om te ‘performen’. Ik denk dat de plaat daardoor wel een rustpunt is gebleven. In mijn teksten ( sailor, the meadows, pirate ship, traveling) zit ook een contemplatieve invloed vanuit zen meditatie is gekomen.

Is het ook een bewust teruggaan naar de eenvoud van muziek?

Ja maar het is meer het verlangen om de traditie te eren en de songs/ballads zelf het woord te laten voeren. Zoals de indianen zeggen: ‘ the song sings the singer, spirit sings the song’. 

Hoe onstaat een nummer?  Eerst muziek of eerst een lyric, notitie?

Da’s heel verschillend. Soms rolt het er gewoon uit – tekst en muziek samen-  zoals bijvoorbeeld the meadows. Soms begint het met een rif op gitaar ( pirate ship) of een ritmisch idee ( traveling). Ik kan soms erg lang schaven aan mijn teksten. Ik houd er ook van om kleine delicate aanpassingen te doen in de teksten van ballads die al honderden jaren oud zijn. Alsof ik hier en daar een klein beetje bijschrijf in een oud stoffig boek.

Waar zijn de nummers opgenomen en met wat een gevoel gaat u de studio in, als de nummers uiteindelijk af zijn?

In Bretagne was zoals er zoals gezegd een moment waarop ik plots heel duidelijk besefte dat ik een plaat wilde maken met Keltische ballads en eigen songs. Ik speelde die songs toen met een Bretoense percussionist en was zo onder de indruk van de klank van zijn udu dat ik – terug in Gent – aanklopte bij percussionist Robbe Kieckens.

‘ Red is the rose’ – het eerste nummer op de plaat – is één van de eerste songs die we samen opnamen, het was ook een eerste take. De plaat is nadien heel organisch gegroeid in studio la Galinella bij Robbe Kieckens. We hebben tijd genomen.

De opname sessies verliepen spontaan. Robbe en ik deden live takes van de nummers in duo, soms deden we dat in trio met de contrabas van Filip Vandebril erbij. 2 songs werden live opgenomen in trio met contrabas en drums ( Frederik Vandenberghe): the meadows en sailor. Nadien kwamen er pedal steel ( Bart Vervaeck), fluit(Stefa, Bracavam), backings, cello (Eline Duerinck) en viool ( Lotte Remmen) bij.

Frederik Segers heeft bij het mixen in de Boma studio hele duidelijke keuzes gemaakt in de sound van de plaat. Dat heeft veel ruimte en sfeer in het album gebracht. Ik ben ook bijzonder blij met de mastering door Uwe Teichert.

Red is the Rose

Ik hoor hier vele mooie natuurelementen terugkomen, ik veronderstel dat u veel in de natuur vertoeft?

Ik houd zeker van de natuur. Ik vind er kracht en inspiratie. Red is the rose is vooral een oude keltische ballad die oeroude tradities bezingt; het ‘heilige huwelijk’ tussen de mens en de aarde, de diepgaande liefde voor de natuur en de onwrikbare verbintenis van een volk met het land.

Tam Lin

Hoe kwam u bij dit Schotse sprookje en wat spreekt er u zo in aan?

Ik hoorde het nummer voor de eerste keer van Anaïs Mitchell. Het is een betoverend verhaal over de ontmoeting van een jonge vrouw met een woudwezen. Tam Lin is een man die onder de betovering gevallen is van de koningin van het woud, de elfenkoningin, de duistere moeder. Het lied getuigt van een diep psychologisch inzicht over de verhouding tussen mens en natuur, over de eenheid van licht en duisternis en over de ontwikkelingsstadia van de mens. De tekst is van 1549. 1549! Stel je voor! Wat ik zo mooi vind is dat er na 500 jaar nog steeds zo’n bezwerende kracht uitgaat van het verhaal en dat er nog steeds niets is veranderd in onze patronen. Het is herkenbaar. En toch uit de middeleeuwen.  

 

 The Meadows

Het refrein is een echte meezinger en een warme kampvuursong !

Welke weilanden zijn voor u de mooiste?

Ik woon zelf aan het natuurreservaat van de Bourgoyen in Gent en kijk uit over de weilanden hier. Het zijn oude drassige weilanden met veel wilgen- en elzenbroeken. De song kwam op een avond toen we hier nog niet zo lang woonden. Het is een lofzang aan het diepe verlangen naar vrede, overvloed en rust.  Zoals Elysium, Eden, of de eilanden van het Westen.

 

Black Is The Color

Je start met “Black is the color of my true love’s hair”, autobiografisch?

Wie is vrouwelijke backing vocal? (mooie blend van stemmen!)

Niet autobiografisch, een traditional van de 18de eeuw ( en ik val meer op rood). Marie De Graeve zingt de backing – of de tweede lead eigenlijk. Marie is een natuurtalent. Naomi Sijmons tipte me over haar stem. Ik ben trouwens heel erg blij met de feeërieke backings van  Anouk Turnock, Naomi Sijmons, Fedia Holail Mohamed en Marie.

 

Sail On

Welke onvergetelijke indrukken heeft het zeilen achtergelaten bij u?

Rond mijn twintigste ging ik op een nacht zeilen met 2 anderen op Galway Bay op een klein jacht. Duizenden sterren en de melkweg fonkelden zacht boven ons. Ik voelde het wiegen van het water onder me. Er stond een zachte bries over de donkere golven.. Ik ging toen in het zeil liggen, en voelde me zo volkomen vredig.. alsof ik thuis was.. ’T Is moeilijk te beschrijven, maar het was een moment waarop ik mijn ziel als het ware in de ogen keek, waarop ik het gevoel had dat alles klopte. Dat gevoel is mij altijd bijgebleven. Ik vang er soms nog een glimp van op, als ik muziek speel, of in dromen ’s nachts..

Travelling

Waar vertoeft u zelf het liefst door middel van reizen?  Ik vermoed waar natuurelementen op zijn mooist zijn?  (storm, wind,…..)

Ik heb wel wat gereisd in Europa. Ik houd inderdaad van de natuur. Ierland, Schotland en Scandinavië spreken me het meeste aan. Ik houd van lucht. De zon is plezant, maar zuivere lucht en zuiver water spreken me nog meer aan, ook als het koud en donker is. Dat ik afstam uit het noorden van Engeland zal daar we iets mee te maken hebben. Reeds van kinds af aan was ik gefascineerd door de overblijfselen van de oudste beschavingen in het landschap van het Noorden van Engeland. De natuur in Noorwegen was heel inspirerend, de brute kracht van de lente daar is overweldigend. Ook Finland heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Estland met zijn uitgestrekte bossen. De vallei van de Loire. Umbrië en Toscane in Italië. De brute pracht van de Alpen. We even in een wereld vol schoonheid en avontuur, maar we kijken vaak niet verder dan ons schermpjes.

 

Traveling is een nummer over het omarmen van dat avontuur en de vrijheid om die schoonheid te verkennen, maar ook over de innerlijke reis, over de anima die ons naar binnen gidst, de immer aanwezige andere op “de parallelle kusten” van het bestaan. Het is ook een strijdkreet om te beschermen wat ons het dierbaarst is – onze vrijheid, en onze verbinding met de natuur en met elkaar ( “trouble up, tribalise the vibe!”).

 Green Grow the Rushes

Een ode aan dit mooie groene gewas? Het lijkt op het ritme van de wiegende wind geschreven.

‘Green grow the rushes’ – Naomi en Fedia maakten er altijd ‘Green grow the russians’ van – is een ballad geschreven in 1783 door Robert Burns, een Schots dichter. Het is een lofzang aan de vrouw, aan de kracht van de natuur, aan ‘the greening force’ waar Hildegard von Bingen het in de middeleeuwen al over had. Rushes – biezengras – wordt van oudsher geassocieerd met vlechtwerk en ‘ de godin’. Tot op vandaag worden in het Westen van Ierland op 1 februari symbolen gevlochten uit biezengras ter ere van St. Brigid.

 Sailor

Laatste nummer, maar uitbundig overtuigend, krachtig!

Bewust als laatste nummer op dit album gepland?

 

Ik ben heel blij dat het nummer überhaupt op de plaat is geraakt. Er waren een paar geluidstechnische uitdagingen met de live take van drums, bass en gitaar/zang die aan de basis liggen. Maar ik was zo blij met de performance tijdens die sessie dat het nummer er ècht wel op moest. De rest van de plaat is eerder rustig en contemplatief, dat klopt, in dit nummer voel je de energie opentrekken door het meesterlijke drummen van Frederik Vandenberghe en het naadloze samenspel met Filip Vandebril ( contrabas). De pedalsteel van Bart Vervaeck brengt ook veel diepte. Het leek me logisch om dit als laatste nummer te zetten.

Ik ben oprecht heel blij en dankbaar dat dit nummer op ‘anam na mara’ staat. Ik heb het geschreven voor een Estse zeilster die ik ontmoette in Oslo. De inspiratie raakte vermengd met de liefde voor een andere Estse en een zomer die ik doorbracht in de bossen rond Viljandi in Estland.

 

Release album: 17 mei ’24

 

 Allen Temple is live te zien op volgende data en plekken:

Donderdag 6 juni 2024, Zappa, Oosterzele

Zaterdag 8 juni 2024, Café Boekowski, Antwerpen

Vrijdag 14 juni 2024, Minard, Gent

 

Tekst:Peter Minnebo.

 

Foto: Karim Hamid