Interview BLUAI over debuutalbum : “Muziek die wij alle drie graag horen en die écht van ons is!”
Op hun debuutalbum ‘Save It For Later’ begint BLUAI aan een roadtrip door de sonische landschappen waar Big Thief, Pinegrove, Haim en Alabama Shakes verblijven. Na het winnen van de drie belangrijkste Belgische muziekprijzen (Humo’s Rock Rally, De Nieuwe Lichting en Sound Track), verbreedt het trio zijn horizon.
Save It For Later is een plaat als een polaroidfoto. De Belgische songwriter Catherine Smet legt de herinneringen aan haar jeugd vast in teksten die een parfum van Americana, countrypop en indiefolk dragen. De verhalen spelen zich af in haar geboorteland België, maar sluit je ogen en galopperende paarden op een ranch in Mississippi vormen de achtergrond van BLUAI’s debuutalbum.
Catherine Smet (zang, gitaar), Mo Govaerts (drums) en Caitlin Talbut (bas) sloegen de handen ineen met producer Willem Ardui (blackwave.) voor Save It For Later. Wederzijdse waardering en liefde voor Pinegrove en verdrietige indiemeisjes brachten hen op elkaars pad. Hun samenwerking kreeg een inspirerende wending toen Ardui hen kennis liet maken met de Amerikaanse fotoseries van Anneke D’Hollander. Deze visuele invloed vormde het filmische karakter van hun debuutalbum, wat resulteerde in een unieke mix van muzikale en visuele verhalen.
Save It For Later dient als soundtrack voor een nostalgische herfstjeugdfilm, het klinkt alsof Adrienne Lenker van Big Thief onder leiding van Lady Bird’s Greta Gerwig haar eigen Boygenius oprichtte. Nu de volwassen jaren achter de rug zijn, vaart BLUAI op volle snelheid, gedreven door grenzeloze ambitie zonder dat er remmen in zicht zijn.
Allkinds deed met de 3 BLUAI dames een voorbeschouwing op het debuutalbum, zo’n 2 weken voor de release.
Hoe zijn de opnames voor het debuutalbum verlopen?
Catherine: “In de studio verliep alles veel vlotter dan verwacht. Het nummer ‘Sad Boy, Angry Boy’ liep in de beginne niet van een leien dakje omdat het nummer steeds verschillende gedaantes aannam. We hebben het nummer uiteindelijk achterwege gelaten, buiten de lyrics, en vervolgens helemaal opnieuw opgebouwd on the spot, toch wel crazy!”
Hoe valt de puzzel tussen jullie drieën in elkaar qua schrijven muziek en lyrics?
Catherine: “Eigenlijk is het gewoon het rijtje van ons drie afgaan. Ik schrijf iets, vervolgens luistert Mo, meestal als eerste.”
Mo: ”En dan stel ik Catherine héél véél vragen.” (lacht)
Catherine: “Als we dan tevreden zijn, spelen we het door naar Caitlin en producer Willem denkt verder mee qua arrangementen. “
Welke impact heeft jullie succes nu al op jullie dagelijks leventje?
Catherine: “Ik probeer Bluai zoveel mogelijk in mijn leven te integreren naast mijn job, Caitlin heeft naast Bluai nog veel andere projecten en Mo loopt nog school. Het blijft natuurlijk onze droom om meer op te schuiven naar de muzikale carrière.”
Mo: ”We proberen zoveel mogelijk zaken te herorganiseren en aan de kant te zetten, zodat we kunnen springen als er een opportuniteit van Bluai zich voordoet.”
Welke ambitie hebben jullie met het debuutalbum?
Mo: “Vooral véél mensen kunnen bereiken.”
Catherine: “We krijgen wel eens het compliment dat we internationaal klinken en zouden graag onze muziek willen verspreiden over de grenzen heen.”
Mo: “We willen graag zien tot waar deze muziek ons kan brengen.”
Het is verbazingwekkend hoe snel het de hoogte in gaat met Bluai na Humo’s Rock
Rally.
Catherine: “Supercool om daarna zo’n duw in de rug te krijgen. Het is een plons die je maakt. We moeten heel snel groeien met alle ogen op ons gericht”
Mo: “Die muziekwedstrijden zijn superleuk, een springplank naar allerlei kansen, maar het voelt aan als een katapult. Je wordt afgevuurd en je hebt het gevoel dat uw botten sneller groeien dan uw lijf. Je moet maar blijven volgen en de periode na al die wedstrijden was zeer intens. Van hot naar her, mensen zijn plots geïnteresseerd in ons en we worden meer gevraagd om te spelen. Op datzelfde moment zijn we elkaar nog aan het ontdekken als vrienden en als bandleden. Het voelt goed dat we nu voor de plaat elkaar écht goed hebben leren kennen. We hebben écht de tijd genomen om verhalen en sound uit te puren om zo uit dit whirlwind van die katapultstoot te ontsnappen.
Met snelheid gaat heel veel druk gepaard, we hadden misschien iets moeten afremmen om dan op onze gekozen snelheid vooruit te gaan.”
Werchter Main Stage, vraagt dat om enige actie naar arrangementen?
Caitlin: “ Onze songs zijn op één of andere manier live ontstaan. Wij experimenteren altijd een beetje in verschillende vormen. Dat gaat sowieso nu ook zijn, dat wij alles blijven repeteren, hervormen en herkauwen. Ook al staan de nummers op een bepaalde manier op plaat, we kunnen er nog altijd alles mee doen wat we willen. Die vrijheid voelen is wel heel fijn.”
Catherine: “Ik wil ook wel eens een Werchter Main Stage mee laten klappen hoor!” (iedereen lacht)
Mo: “Elke show is voor ons belangrijk en magisch. Met evenveel passie en plezier zullen we zowel op Werchter als in een AB Club of een Roma foyer spelen.”
Hoe is die Americana vibe in jullie album geslopen?
Mo: “Het zijn klanken waar wij graag naar luisteren en dat inspireert ons.”
Caitlin: “Onze muzieksmaak is uiteenlopend, maar ondanks dat zijn er toch veel raakvlakken. “
Mo: “Het is een eclectisch album. Geen 2 songs klinken hetzelfde, en dat vloeit voort uit onze verschillende interesses en achtergronden. Het is niet zo dat we op voorhand bepaald hebben hoe elk nummer van deze plaat zou moeten klinken.”
Catherine: “We beluisteren keiveel muziek waarin banjo’s en lapsteel gitaren, en dat heeft ongetwijfeld zijn invloed.
Alle lof aan Caitlin omdat ze in het nummer ‘Better I Swear’ de hele bridge op haar heeft genomen en fantastische harmonieën heeft gecreëerd met invloeden van Caroline Polachek, wat in wezen niks met onze muziek te maken heeft, maar het wordt er wel in verwerkt omwille van Caitlin’s interesse daarin.”
Wat voor een gevoel geeft het om uiteindelijk uit het niets een debuutalbum gecreëerd te hebben?
Catherine: “Dat doe je maar één keer hé!” (iedereen lacht)
Mo: ”Onlangs legde ik onze plaat nog eens op en dacht ik: ‘hoe zot is dat eigenlijk dat we een plaat hebben gemaakt!’ Dat is écht een plaat waar ik naar zou luisteren. Moest ik Bluai niet kennen, dan is dat alles dat ik graag zou horen! Dat is mijne ultieme band en dat is zo zot wat ‘wij’ dat zijn! Het is zo fijn om dat vertaald te zien. De muziek die wij alle drie graag horen en dat écht van ons is.“
23 februari was het op Radio Willy de Riff top 100, hebben jullie zelf een favoriete riff uit jullie eigen repertoire?
Cailtin: “Er is één stuk in’ My Kinda Woman’ dat ik fantastisch vind, met een scheurende gitaar en waar Willem tussendoor roept ‘maar ik heb het niet meer onder controle!’. Als je heel goed luistert, het staat op de plaat.” (lacht)
En op ‘Worms’ staat er ook een aanstekelijk riffje…
Mo: “Die was ook in mijn hoofd aan het poppen.”
Opvallend, jullie zoeken contrasten op. Van fragiel en rustig naar redelijk stevig, zoals in ‘My Kinda Woman’ en’ Sad Boy, Angry Boy’.
Catherine: “Zo heeft elk nummer op zich zijn eigen wereldje, zijn eigen spanningsboog. We creëren hoogtes en laagtes.”
Organisch gegroeid?
Mo: “Vanuit een soort buikgevoel.”
Catherine: “Bij ‘My Kinda Woman’ voelde je dat het echt nog iets nodig had op het einde. Bij die song past het ook wel bij het verhaal. Het gaat over accepteren en alles loslaten dat u tegenhoudt.”
Mo: “We proberen altijd te vertrekken vanuit het punt: ‘stel dat je de lyrics zou weglaten, zorg dan dat de muziek het verhaal ook nog vertelt’. In ‘My Kinda Woman’, vertelt de muziek het verhaal, los van de tekst.”
‘Ceiling Stars’ oogt rustig en zou op een locatie aan zee geschreven zijn.
Catherine: “ We vertoefden in Oostduinkerke in een huisje. We schreven er 3 nummers, waarvan er 2 de plaat gehaald hebben. De overige hebben we in Muziekcentrum Trix vorm gegeven.”
‘Worms ‘ is hip, radio friendly én met een coole groovy baslijn.
Catherine: “De bas…..Caitlin’s verdienste!”
En in ‘Save It for Later’ zet de piano duidelijk de toon.
Catherine: “We wisten dat we één nummer wilden met piano. We vonden dat ook een heel leuk idee dat ik dat zou spelen…euh….omdat ik dat niet kan! (alle bandleden lachen hartelijk) Het paste heel goed bij die fragiele intieme sfeer. En als ik dan het ritme zo’n beetje miste, dan paste dit ook bijzonder goed in die song en bij de onderliggende boodschap.”
‘Save It for Later’ zou een soundtrack kunnen zijn voor een nostalgische herfstjeugdfilm, zijn jullie filmfanaten?
Mo: “ Wij kijken echt wel veel films! En het cineastische aspect hebben we opgezocht in het ontwerp van de albumhoes. De designer heeft de achterzijde een movieposter-gehalte gegeven. Het klopt voor ons. Ik denk dat Catherine ook vaak denkt in beelden van films. “
De stijl zet zich door in jullie bandfoto’s, nostalgisch, cineastisch, pur, niet georkestreerd zoals een dromerig beeld van jullie op de achterbank van een auto.
Mo: “Fijn om te horen dat het ook zo overkomt”.
Eén bandfoto is me bijgebleven, met Caitlin die een grote zak chips in de hand heeft, Catherine met een basketbal ,Mo met een skateboard met op de achtergrond een Pulp Fiction movie poster.
Catherine: “De allereerste bandfoto, we hebben die genomen met een zelfontspanner in mijn slaapkamer. De foto’s voelen niet aan alsof we daar in scène gezet zijn.”
Jullie resideerden in een studio vlakbij het Rivierenhof, om songs bij te werken of te creëren?
Catherine: “Voor allebei en enkele vocals zijn daar opgenomen samen met Lara Chedraoui.”
Mo: “Het pianootje voor ‘Save It for Later’ is daar ook opgenomen.”
En ondertussen even ontspannen in het park Rivierenhof?
Catherine: “Met Amerikaanse hot dogs!”
Succes met de plaat en de live tour!
Catherine: “We zien elkaar in Werchter!”
29/03 : Ancienne Belgique, Brussels (sold out)
13/04 : Hengelo Heartland Festival
02/05 : Het Depot, Leuven
08/05 : De Roma, Antwerpen
18/05 : Blues Peer, Peer
07/07 : Rock Werchter, Rotselaar
Alle info:
https://www.youtube.com/watch?v=L9M7i6XDGXY
