The Wealden, natuur troef!
Het “Wealden District” in het Engelse graafschap Sussex is gemakkelijk te bereiken via Dover, de thuishaven van P&O ferry’s. Het is een niet zo bekend gebied in het zuidoosten van Engeland, maar het heeft toch een attractief aanbod zowel wat natuur als geschiedenis betreft. In dit eerste deel spitsen we ons vooral toe op het landelijke karakter en de verscheidenheid in landschap.
Weald is het oude Angelsaksische woord voor “forest” of woud en in het noordelijke deel is er het beschermde gebied van Ashdown Forest. Een rustig open gebied met heidegrond, geen 50 km ten zuiden van Londen, een terrein dat nog diende als jachtgebied voor Henry VIII. Nu heeft het een vreedzamer doel met heel wat wandelgelegenheden en mooie uitzichten op de zuidelijk gelegen bossen en het verder naar de zee reikende gebied van The South Downs met zijn krijtrotsen. Ashdown Forest is ook beroemd als de locatie voor de “Winnie-the Pooh-verhalen van A. A. Milne, die hier leefde. Vele illustraties in de Poohboeken zijn zichten van Ashdown, getekend door een lokale artiest.
Een knap staaltje aangelegde natuur vind je in Sheffield Park & Gardens, een National Trust-eigendom. De eigenlijke constructie van de Engelse landschapstuin is begonnen in de 18de eeuw door Capability Brown, een der iconen in zijn vak. Deze tuinarchitect was altijd groots in zijn projecten. Menige eigenaar van grote stately homes deed een beroep op hem. Meren en illusieverwekkende creaties waren zijn handelsmerk. Zijn visie en creativiteit liggen aan de basis van de manier waarop we nu een Engelse landschapstuin moeten bekijken. In de 20ste eeuw vervolledigden de toenmalige eigenaars van het aanpalende herenhuis de tuinen met watervalletjes en composities van bomen en struiken. Een lust voor het oog in alle seizoenen, maar vooral de lente en de herfst zijn toppers voor Sheffield Park. Nu waren het de befaamde Britse “bluebells” (blauwklokjes) die de show stalen, samen met de rododendrons die stilaan openkwamen. Een overvloed aan reusachtige bomen siert ook het park. De Noord-Amerikaanse sequoia piekt met zijn bruinrode kleur en zijn kurkachtige bast heeft altijd een vochtig karakter. Midden in het park is er ook nog een oude cricketgrond die nog geregeld gebruikt wordt. Je kan de tuin op eigen houtje bezoeken, maar op geregelde tijdstippen verzorgen de fantastische vrijwilligergidsen van The National Trust rondleidingen. Het oude herenhuis is niet te bezoeken, maar in de vroegere stallen is er een tearoom van de NT-organisatie waar je de heerlijkste Britse cakes kunt verorberen. Een groot grasveld naast de parking doet dienst als recreatiezone met picknickruimtes en voor dit gebied wordt geen toegang gevraagd.
Niet ver van het park, aan de rand van Ashdown Forest en in de omgeving van de beroemde Bluebell Steam Railway met zijn stoomtreinen, vind je de Bluebell Vineyard (blauwklokjes in overvloed in deze regio!). Deze wijngaard is een van de 100 (!) wijngaarden die Engeland rijk is. Na een niet zo succesrijke periode met meestal een wat zoetere witte wijn (druifsoorten eigen aan het Moezelgebied) werd er sinds 2010 een massale ommezwaai gemaakt naar “sparkling wine” die volledig via de “methode champenoise” wordt geproduceerd. Zij gebruiken de klassieke variëteiten zoals Pinot Noir, Chardonnay en Pinot Meunier. Het bedrijf dat we bezochten komt naar buiten met een sprankelende rosé over een Blanc de Blancs tot een Classic Cuveé. Op dit domein verbouwt men reeds 11 jaar. Vroeger was het een varkenskwekerij. Alles gebeurt op het bedrijf, voor de botteling komt er een mobiele eenheid uit de Champagnestreek over, die van bedrijf tot bedrijf gaat. Rondleidingen en proeven gaan door op geregelde tijdstippen. Reken er wel op dat hiervoor toegang wordt gevraagd. Lokale supermarkten en pubs beginnen druppelsgewijs met de verkoop en promotie. We proefden het hele gamma en waren ervan zeer in de wolken. Alleen de prijs valt wat tegen in concurrentie met de champagnes die we hier kopen (www.bluebellvineyard.co.uk).
Wealden telt ook een groot aantal pittoreske dorpjes en kleine steden, de zogenaamde “markettowns”, van Alfriston tot Hailsham over Uckfield tot Herstmonceux.
Laat het drukke Eastbourne links liggen en neem de mooie kustroute tot Birling Gap. Hier ligt het Seven Sisters Country Park. De befaamde krijtrotsen hebben hier een hoogte van 175 meter. Zo kun je genieten van het uitzicht op de roodwitte vuurtoren van Beachy Head aan de voet van de steile krijtkust. Langs de weg zijn er genoeg parkeerplaatsen ingelast. Een aanrader is om in Birling Gap het binnenland weer in te rijden en via de (soms te) kleine ongenummerde wegen de hoofdweg A27 te bereiken. Je komt door The South Downs en met wat speurwerk kan je zowel “The White Horse” als “The Long Man of Wilmington” spotten, twee figuren in de kalkrotsen uitgesneden.
Engeland bereikten we in stijl via Calais-Dover met P&O, die instaat voor 23 afvaarten per dag op deze kortste route. Zeker een aanrader op de twee nieuwe schepen Spirit of Britain & Spirit of France is een bezoek aan het ‘La Brasserie’-restaurant met tafelbediening en zicht op zee (www.poferries.com).
Volgende keer bekijken we het historische erfgoed van deze streek.
