Cuddle “ Le Temps Perdu
In maart van dit jaar had ik de gelegenheid om tijdens een persbezoek aan Slovenië in de schouwburg van Maribor een balletopvoering mee te maken. Om eerlijk te zijn was dit jaren geleden. Misschien daardoor werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door de productie van Isabelle Beernaert, Le Temps Perdu . Een productie die ze gedurende enkele maanden doorheen Nederland en België opvoert. Voor Isabelle is het haar achtste dansvoorstelling.
Woensdag 21 november was Antwerpen aan de beurt na een geslaagde première te Gent. Twaalf dansers , uit de vierwindstreken , verwennen het oog en het oor gedurende bijna 1 ½ u. Geen klassiek of modern ballet , noem het liever tijdloos wat Isabelle haar team aan het publiek laat smaken. De rode draad door het verhaal is zeker het getal vier. Vier jaargetijden en vier koppels. De seizoenen veranderen en de koppels worden ouder. Al wat voorbij is , is voorbij. De verloren tijd zit in het verleden.
Hartstocht , passie , liefde en genegenheid worden achter elkaar gezet of soms subtiel vermengd. Het alledaagse heeft ook zijn rijkdom.
De seizoenen van het leven krijg je door Overgang ( Transition ) Ademhaling ( Breathing) Rustfase ( Moment of Rest ) en de werkelijke essentie van het bestaan ( The Essence of our Existence ).
Dit alles en de schoonheid van het ouder worden, wordt op sublieme wijze uitgebeeld door het ballet. Naadloos ga je over in elke nieuwe fase ( er is trouwens gelukkig ook geen pauze ).Soms wandelen de dansers , soms bewegen ze op een traag ritme en ja soms staan ze even stil. Noem het een rust of overgangspauze Prachtige muziek omarmt de dans met stukken van Albioni tot Montand. Het ene moment heb je de indruk midden in de Rue des Rosiers te staan in Parijs terwijl je daarna aan de Fado, midden in de Bairo Alto van Lissabon, denkt of met Albioni in het theater van Verona mijmert. Je mijmert of twijfelt even : zingen de dansers nu of zijn het de zangers die dansen , zo laat de productie je balanceren en nadenken. Even doorgedreven en overweldigend gebruikt Isabelle ook ingesproken mooie teksten in het Engels en het Frans.
Een sober decor met overwegend gebruik van donkerblauwe kleuren is een prima aanvulling en geeft een extra tint aan de zwarte kledij van het ballet. Zwart is hier zeker niet de topkleur van de dood. Een “ Dood “ die ook zijn opwachting moet maken in de vier seizoenen van het leven. De “ story “ is echter leven en liefde en daardoor duwt men de dood zachtjes weg. Een vleugje Dylan Thomas zou je kunnen zeggen , in zijn stuk “ Do not go into that gentile night “ ( Thomas maakte er geen ode aan , want hij had enorme angst van de dood. )
Met de zin “ This is my story “ , geprojecteerd in het begin wil Isabelle ook haar eigen leven een beetje in het stuk leggen.
Isabelle vertelde ons na de voorstelling dat ze een beetje schrik had dat de jeugd het stuk niet zou begrijpen. Dit werd echter totaal ontkracht door de reactie van het publiek tijdens het slotapplaus. En trouwens in de quasi volle zaal telden we vele , vele jongeren.
Dit is een opvoering die je graag nog een tweede maal kan zien. Zeker dat je er dan nog meer van kan genieten en nog dieper in de essentie kan doordringen. Hou je van ballet dan is het een must , ken je ballet niet , ga zeker zien. Met een boutade: dit is geen verloren tijd!
Verschillende leden van het ballet hebben reeds meermaals deel uitgemaakt van het team van Isabelle. We vernamen ook dat de eerste repetities voor het stuk reeds begonnen waren in april. Onder de twaalf ook Manon , de dochter van Isabelle , die ons vooral deed genieten met haar ballet duet met Jacob Piotrowicz , een geweldige verschijning op het podium.
Le Temps Perdu komt in januari na een korte break terug in Nederland en België . Voor België zijn de locaties:
12 januari : Vilvoorde – CC Het Bolwerk.
29 januari: Genk: C-Mine.
24 februari: Gent: Capitole.
28 februari: Zaventem: CC De Factory.
3 maart: Antwerpen : Stadsschouwburg.
9 maart; Brugge; Concertgebouw.
Alle info op : www.isabellebeernaert.com
Er zijn ook nog plannen om het ballet Le Temps Perdu op te voeren met een symfonisch orkest!
Tekst: G. Charrin ; Foto’s: Kim Vos