Interview met Alma de Lagrimas over debuutalbum Viaje Al Sur

 

Alma de Lágrimas  is het collectief opgericht door flamenco gitarist Wim Cops en contrabassist Ruben Appermont.  De twee vormen de ziel van Alma de Lágrimas.

Ruben is geen onbekende in de muziekwereld. Als veelzijdige muzikant is hij de vaste contrabassist bij Wim Mertens en verleende hij zijn medewerking aan tientallen CD-, DVD- en Tv-opnames voor Scala, Il Novecento en Jef Neve. Als gast- en studiomuzikant werkt hij regelmatig voor het Nationaal Orkest, de Vlaamse Opera, Het Toneelhuis chansonnier Charles Dumont en wijlen bandoneonist Alfredo Marcucci.

Wim is een gerespecteerde flamencogitarist en deelde het podium al met vele flamencodanseressen en dichters zoals Sylvie Marie en Leonard Nolens.

‘Viaje Al Sur’ (Spaans voor ‘reis naar het zuiden’) is het debuutalbum van het collectief. De titel verwijst in de eerste plaats naar de mix van flamenco-pop, bossa, tango en rumba. Alma de Lágrimas is vooral geïnspireerd door Spanje en Latijns-Amerika, veel minder door Engeland of Noord-Amerika.

Het duo wordt in verschillende bezettingen bijgestaan door getalenteerde muzikanten, waaronder Elise De Vliegher als vocalist. Elise gooide  hoge ogen als actrice en is onder meer bekend van ‘Spoed’, ‘Cordon’ en ‘Uit het leven gegrepen: Kaat & Co’. Ze verwierf ook bekendheid als flamencodanseres, zo maakt ze deel uit van de flamencogroep La Guardia Flamenca.

Met zuiderse muziek als medium brengt Alma de Lágrimas eigen werk en zorgen ze voor pakkende concerten. Door Wim zijn Flamenco achtergrond en Ruben zijn klassieke scholing te combineren met ervaringen in jazz, tango en Zuid-Amerikaanse sferen, ontstaat er een organische mix van stijlen. Krachtig maar ook broos. Steeds geraffineerd raken ze tot de kern van hun muziek.

Allkinds had enkele dagen voor de albumrelease afspraak met Ruben en Wim, omtrent het debuutalbum. Het resultaat van hun muzikale symbiose is een mooi uniek zuiders klinkend eindproduct.

Alma de Lagrimas, letterlijk vertaald ‘ziel van tranen’, klinkt op het eerste gezicht wat donker.

Wim: “Misschien eerder melancholisch, met een poëtische verwijzing naar minder oppervlakkigheid.”

Hoe zijn jullie muzikale werelden samengesmolten?

Wim: “Ik heb flamencogitaar gestudeerd en geef klassieke gitaar aan de academie van Dilsen-Stokkem.  Ruben heeft klassieke contrabas gestudeerd en geeft ook les aan de academie.  Op het jaarlijkse lerarenconcert hebben we voor het eerst samengespeeld en dat beviel ons enorm.  We merkten dat we elkaar zeer goed aanvullen op het podium.“

Hebben jullie de muzikale richting bewust vooraf uitgestippeld of is dit spontaan gegroeid?

            

Ruben: “Wim had een muzikaal ei van flamenco en zuiders getinte muziek en ik zag het meer richting klassiek, jazz, tango.  Vermits we beiden een verschillende achtergrond hebben, ontstaat er iets nieuws zonder dat ernaar gezocht wordt, laten we het ‘ons mulatje’ noemen.”

De muziek klinkt puur, gaande tot de essentie en daarbij ook nog laten genieten. Hebben jullie de invloeden ook gaan opsnuiven in het zuiden?

Wim: “Ik heb bij Paco Peña aan het Conservatorium van Rotterdam flamencogitaar gestudeerd, maar daarnaast ook veel in Spanje vertoefd en daar les gevolgd. “

Hoe gaat het schrijven van nummers in zijn werk?

Wim: “Ik schrijf graag in Spanje, terwijl ik aan de zee vertoef.  Het groeit van een idee met een tekst en dan bekijk ik het samen met Ruben, waarop het nummer verder groeit.  De strijker arrangementen zijn van de hand van Ruben. “

Ruben: “Als Wim terugkomt van Spanje, keert hij terug met een soort ruwbouw, waardoor er nog veel vrijheid is om aan de slag te gaan.  Als je een goed basisskelet aangereikt krijgt, is het gemakkelijk om van daaruit verder te werken. “

Wim: ”Vroeger speelden we veel nummers instrumentaal, en daarna is dit uitgewerkt met een zanglijn.

Ruben: ”In sommige nummers wordt de zang als instrument gebruikt.”

Wim: ”Het kan soms de structuur veranderen van een nummer, dat dan een lange intro krijgt met een arrangement van Ruben. Het kan dan ook iets langer duren voordat de zang begint.”

Op het albumcover zijn jullie beiden onderweg in een rotsachtig landschap, met jullie instrument rugzakgewijs gezadeld. In de verte prijkt een roodachtige struik.

Wim: “Het past volledig bij de albumtitel ‘Viaje Al Sur’, wat reis naar het zuiden betekent. Het ontwerp is van Jan-Sebastiaan Degeyter, grafisch ontwerper en muzikant-gitarist.”

Het fris klinkende ‘Barco’ drukt een zekere kwetsbaarheid uit.

Wim: “Barco staat voor een papieren bootje dat op de oceaan drijft. Uiteindelijk kom je daar niet zover mee. In het nummer voelt ge u nog wel kapitein en baas over het papieren bootje.”

Hoop kunnen we zeker gebruiken in deze tijd, waarin onze vrijheid wordt teruggegeven en dat mag de luisteraar beleven in ‘Entra La Luz’.

Wim: “Viaje al Sur wijst met de reis naar het zuiden ook naar het evolueren naar een meer volwassen fase van het leven.  ‘Entra La Luz’ staat meer voor het achterlaten van het nachtleven.”

‘Casita Verde’ is het groene huisje dat als plek, waar je eerst muziek hoorde, je leven richting gaf.  Waar situeert zich dat moment of die plek voor jullie?

Wim: “Als kind had ik veel flamencoklanken gehoord in Spanje. Op een gegeven moment hoor je Paco De Lucia en dan gaat het licht plots voor je aan.”

Ruben: ”Ik heb het voorrecht gehad om in een muzikale familie op te groeien. De vraag of ik muzikant zou worden, heb ik nooit moeten stellen. Het was zo bepaald, dus gemakkelijk. Ik heb mijn bakens meer in de klassieke wereld gezocht bij Bach, Beethoven, Mozart, Stravinsky.  ‘Casita Verde’ wordt trouwens de nieuwe single met bijhorende videoclip die op 6 oktober opgenomen wordt. “

Wim:” Het is moeilijk om een nummer te schrijven over een tijdstip, vandaar het beeld van een huisje.”

‘Casita Verde’ blijft alleszins hangen na het beluisteren.

Ruben: “Mijn kinderen zingen dit ook altijd, te pas en te onpas!’ (lacht)

De strijkers in ‘Sin ti’ zouden zo uit een film van de jaren ‘30 kunnen komen. Zijn hier speciale effecten op toegepast?

Ruben: “Nee, dat zit hem voornamelijk in de EQ(de toonregeling). In de jaren ‘30 waren de studio’s niet zo uitgerust zoals nu, de speakers klonken meer transistorachtig, compacter.  We vonden dat dit wel paste in het nummer, dus de strijkers worden met minder galm, iets droger weergegeven.

Een studio is voor ons een speeltuin, zoals je met een winkelkarretje 2 minuten gratis zou kunnen shoppen.  In de studio is het wel niet echt gratis! Maar je kan met uw muziek alle kanten uit kan en dat is een fijn gevoel.  We wilden enerzijds een realistisch beeld op de plaat neerzetten maar langs de andere kant geeft de studio u de mogelijkheid om verschillende  lagen op te nemen zodat de strijkers voller klinken.”

‘Pourquoi’ met het hartverscheurende ‘Pourquoi tu m’aimes plus?’ is de enige franstalige song op het album.

Ruben: “De oorspronkelijke bedoeling was een mix te maken van Frans en Spaans. Spaans ligt voor ons als Vlaming wat veraf. Frans heeft het voordeel dat iedereen dat wel verstaat en het wat toegankelijker maakt.  We vonden het Frans en Spaans wel matchen, al had de mix misschien wat evenwichtiger mogen zijn.”

En de 2e stem in dit nummer was voor u Ruben.

Ruben: “Het was zingen of splitten. Ik kreeg geen keuze!  Eigenlijk was het om het nummer wat meer kleur te geven.”

‘Toque de Sal’ is zeer dansbaar, ik kan me inbeelden dat mensen moeilijk stil kunnen blijven zitten in de zaal.

Ruben: “De shows in culturele centra zijn zittend. Misschien moeten we onze show eens herzien omdat deze misschien nog wat uptempo mist om dansbaar te zijn.  De plaat is op zich evenwichtig maar om op een festival te staan, hebben we andere nummers nodig.  We werken er momenteel aan in een volgend project, maar we hebben er nooit een probleem mee als mensen plots rechtstaan en beginnen dansen. 100% toestemming!”

Voor ‘ Ir y Quedarse’ gingen jullie ver terug in de geschiedenis, een 400 jaar oud gedicht van Lope de Vega.

Wim: “Ik lees graag in het Spaans, ook gedichten. Ik las dit gedicht en ik dacht dat kan evengoed deze week geschreven zijn, zo fris geschreven.  Het gedicht geeft de twijfel weer en twijfel op zich is heel zwak. De schrijver daarentegen maakt het heel sterk, die tweestrijd.”

‘Atravesando’, een nummer van bijna 8 minuten, maar met vele mooie opeenvolgende fasen zodat het helemaal geen lang nummer lijkt. Bij momenten zeer filmisch.

Ruben: “Sommige dingen hebben meer tijd nodig om verteld te worden omdat die muziek zo organisch ontstaat. Soms moet je inkorten ‘kill your darlings’, maar er moet ook nog iets overblijven.  Doordat het nummer zo lang duurt, kom je in een bepaalde flow. Doordat dit het laatste nummer op de plaat is, krijg je een soort herfstgezapigheid. Een glaasje wijn nemen en de plaat mag terug beginnen! Just relax.”

Wim: “Zo zet het eerste nummer ‘De Mar Y Montana’ u ook in de juiste sfeer om het album te beluisteren. ‘Atravesando’ gaat over iemand die aan het nadenken is over een persoon die heengegaan is.”

Hoe is de samenwerking met Elise De Vliegher (zang)?

Wim: “Ik treed al geruime tijd op met Elise.  Ze heeft een mooi accent in het Spaans en ze kan ook acteren wat zeker een meerwaarde is op het podium.”

Ruben:” Elise volgde een opleiding als danseres en we zijn blij dat ze het dansen op zich kan nemen.  Wij focussen liever op de muziek, noem het de Hooverphonic formule.”

Wim: “Soms geeft ze meer duiding bij de nummers.”

Ruben: “Visueel hechten we er veel belang aan dat alles er picobello uitziet. Ik haat kabels op een podium, alles moet ordelijk zijn.”

Wim: “Muzikanten die niet netjes gekleed zijn, vinden we ook niet kunnen. Voor de mensen die een ticket kopen en de verplaatsing doen, mag en moet het verzorgd zijn.”

Ruben: “En Elise helpt ons daarbij.”

Binnen enkele dagen gaan jullie live.

Ruben: “7 oktober releasen we de plaat in CC De Ster in Willebroek. 8 oktober in Herent treden we op met de volledige band met 4 strijkers.”

 

‘Viaje Al Sur’ een zuiderse streling voor het oor, is te koop via streaming, www.almadelagrimas.com en tijdens live concerten.

Tekst: Peter Minnebo.

Foto: Sanerio Sammartino