Interview Kris Dane over nieuw album ‘Levitate’. release 15 oktober
Kris Dane is een singer songwriter die al bijna twee decennia lang het muzikale landschap betovert met zijn unieke composities, die niet onder te brengen zijn in gevestigde genres. Hij heeft zijn eigen muzikale universum gecreëerd met zijn aardse kalmerende stem en laid-back gitaarspel.
Hij brengt zijn welsprekende poëzie niet alleen over via de teksten van zijn songs, maar ook via zijn melodieën, die een zeker gevoel van innovatieve nostalgie oproepen, soulvol en meeslepend.
Kris woont en werkt al 2 jaar op een ranch met paarden en het is ook in die rust en natuur en in de nabijheid van de paarden dat zijn 7de plaat Levitate tot stand kwam.
Allkinds was bij Kris op bezoek een week voor de albumrelease om de sfeer op te snuiven waarin het album gecreëerd werd.
Solo is écht uw ding, maar af en toe maakt u wel eens een zijsprong.
“Het is ondertussen mijn 7e plaat, mijn recording career is zo solo als het maar kan zijn. Daarnaast komt men wel eens aankloppen voor één of ander muzikaal project, waarop ik meer neen zeg dan ja. Zo kwam ik terecht in de Waalse rockband Ghinzu. In de studio voelde ik onmiddellijk de magie en dat het spanningsveld goed zat, met een mooie creatie als eindproduct. Een grote toer volgde en ik werd gevraagd om mijn studio bijdrage mee om te zetten in het live gebeuren. Ik heb die 2 jaar durende toer mooi mee afgesloten maar ben dan terug beland op mijn duidelijk uitgestippelde route.
Andere projecten waren Aka Moon (jazz), een contributie in opera in De Munt op vraag van Philippe Boesmans en het Ictus Ensemble. Een zijsprong kan soms wel eens bevrijdend werken.”
Even inzoomen op de albumtitel ‘Levitate’.
“Het is ook een nummer op de plaat en ik moest een songtitel hebben. Ik heb er wel even moeten over nadenken. Levitation (zweven, opstijgen), het gevoel dat ge alles vergeet en dat heeft misschien ook te maken met de verhuis naar deze omgeving van stilte. In Coronatijd met weinig optredens ben ik bijna elke dag met de jonge hengsten het bos ingetrokken. Je komt in een geestelijke staat dat je alles van u af gooit en terug die connectie hebt, die éénwording, die Levitate. Een paard, een hond of poes kan soms een uur aan een stuk zitten soezen en ze hebben het geluk dat ze niet denken, in tegenstelling tot de mens die zich kapot denkt. Deze dieren denken aan niks en de mens heeft hiervoor cursussen en boeken nodig om tot een soort meditatie en rust te komen. Voor die dieren is dat een natuurlijke staat, een aanvaarding van het nu. Iets waar iedereen zo naar op zoek is.”
De inleidende teaser voor dit album, geeft dit gegeven al een stuk weer door de blik van het paard, de relatie mens en dier, die met sprekende beelden mooi tot uiting komt.
“Het is een metafoor. Ik test mijn muziek uit op de paarden. Elk moment dat je met jonge wilde paarden samen kan zijn, is trust-building. Vertrouwen opbouwen heb je nodig, je moet als het ware deel uitmaken van een kudde. Je moet hunne maat worden om vertrouwen op te bouwen, zodat ze u er niet afgooien. Het blijft nog altijd onnatuurlijk als je op een dier gaat zitten. Als het niet te koud is, ga ik regelmatig muziek spelen aan de stallen of in de wei. Een boek lezen in de nabijheid van een schuchter paard, kan de relatie verbeteren, terwijl je eigenlijk niets gedaan hebt. Het paard heeft u gezien, gevoeld en geroken. Het paard begint u te ervaren als iets dat zeer natuurlijk is en dat wordt weergegeven in de video.”
De gesproken tekst vermeldt eerlijkheid, intuïtief, toewijding en harde werk. Essentiële zaken in het leven.
“Ik leef ondertussen als een monnik, maar die werken hard hoor! (lacht) Hard werk was essentieel vroeger voor een ambachtsman die goed werk leverde. Mensen moesten vroeger hard werken, vermits de sociale zekerheid ontbrak. Er was veel meditatie in het werk. Het geeft voldoening.
Eerlijkheid moet je bij jonge paarden aan de dag leggen, anders kom je er niet. Tegen een paard kan je niet liegen, tegen een mens wel.”
Is het schrijven een spontaan proces vanuit uw binnenste?
“Ik schrijf vanuit een zekere mystiek. Men zegt dat mijn muziek beeldend is, maar ik heb geen beeld voor ogen als ik iets schrijf. Ik waan me in een soort luchtledigheid, in het niets. Ik zie het als een ambacht en zoek naar het juiste ding om te geven, zonder rekening te houden met radiovriendelijkheid. Het is een symbiose van fysiek veel buiten zijn met de paarden en muziek maken binnen, veel minder fysiek.”
Hoe beleeft u het finale inzingen van de nummers in de studio, hier geeft u de song definitief af.
“Het creatief proces is altijd leuker dan het afsluiten. Afsluiten is altijd moeilijk omdat je 5 maand later er weer een ander zicht op hebt. Bij opname heb je ook wel een moment van magie. Er zit een zekere focus en er komt altijd wel wat emotie bij kijken. Elke plaat is anders, al maar goed!”
Welsprekende poëzie vinden we terug in de lyrics en melodieën, een opportuniteit om die songs eens te overlopen.
“ ‘Hegemony’ is een zich boven alles stellen van een overmacht, kan een suprematie zijn. Overheersing van een element waardoor er dingen in onderdrukking komen. Een Hegemony is geïnstalleerd en gaat beginnen wringen met actie en reactie. Hegemony kan je bijna niet houden, houdt niet lang stand. (vb. wissel van regeringen) Het nummer is een open vraag ‘let’s talk about it’. Hoelang kun je hetzelfde nummer zingen? Alles moet kantelen, the tables must turn.”
‘Long distance’ kan je situeren in Coronatijd, niemand mag reizen dus moeten we bellen. Maar het kan ook gaan over een goede vriendschap om de hoek die in stilte gegaan is. Er moet eens gebabbeld worden over herinneringen aan waar ons hart thuis is. Je kan long distance hebben in short distance. Eigenlijk komt het allemaal goed door het met de liefde te bedekken. ‘Lay your love on me and I will lay my love on you’ .”
In ‘Palooza’ zet je de hoed van Bruce Springsteen even op, met een open rocky sound.
“Ik adresseer me hier aan ‘Father’ , mijn vader. In de familie werd veel over politiek gesproken en gediscussieerd. De geest van vader werd in het nummer terug opgeroepen. Mijn vader had euthanasie aangevraagd en zoiets slaat in de familie. Iedereen neemt positie in en dan krijg je een soort politieke microkosmos. Door scherpe stellingen kunnen maskers afvallen.”
‘The Farm’ is duidelijk geënt op deze locatie waar u nu woont.
“Inderdaad, over de moderne monnik die leert van zijn paarden. Ik heb de song zeer letterlijk neergezet. ‘In the kitchen there is hanging a picture of my dog on the wall’. Ook over mijn fiancee die moeder werd. Gewoon zaken beschreven, hoe zit ik hier en dat is er nu aan het gebeuren.”
‘Say’, een song met een boodschap naar onze aarde?
“Het gaat eigenlijk over een slechte dag. Iedereen mag eens een slechte dag hebben. De toon van het slechte nieuws houdt maar aan, over klimaatverandering en dat het 5 na 12 is. Het is niet de boodschap die je wil geven. We zijn allemaal verantwoordelijk en dan heb ik zoiets van ‘shake it up’ voor onze kinderen. Vroeger had men het over opgang, de technische revolutie en beter maken. Je mag niet onderschatten wat de mens allemaal kan. Het is nog altijd zo, maar ik hoor het verhaal zeer weinig. Ik doe een oproep naar de filosofen en wetenschappers, zeg het eens allemaal even. Onze jeugd is lam geslagen. Het is trouwens lang geleden dat ik nog grote optochten gezien heb.
Met ‘River Kiddo’ sta ik langs de rivier en zie ik mijn kinderen met platte steentjes kaatsen op het water. Je begint na te denken en de geschiedenis herhaalt zich, de rivier is daar misschien een metafoor van. Het leven is one way ticket. Het leven is als een rivier, gaat één richting uit. Met ‘let it all out’ wil ik duidelijk maken van laat het er maar eens uitkomen, want de laatste jaren mag je niets meer. In Covid tijden ging de gordijn dicht en dat komt er bij hen bovenop.
Muzikaal is het sowieso slow maar steviger, qua compositie meer aanleunend bij rock.
‘Levitate’ is een oproep tot schoonheid. Ik oordeel niet zo snel over mensen. Ik ga ervan uit dat elke mens in principe goed is. ‘I can see the beauty in the eyes of you lovely people’
Ik ben een songwriter, zit in het narratieve, dan moet je iets te vertellen hebben. ”
Live staan er al wat showcases gepland.
“Op 4 oktober heb ik reeds een solo showcase gespeeld in L’Archiduc Brussel. L’Archiduc is een heel toffe plek en heeft zijn history. Er staat een vleugelpiano waarop veel jazzmuzikanten gespeeld hebben. Een plek waar alle generaties samenkomen. Momenteel speel ik solo en roep de groep bijeen in 2022. De periode van 2022-2023 wordt een periode van looking back en loocking forward. Verder wil ik veel live concerten spelen, want telkens je speelt, groei je nog enorm verder uit als muzikant.”
De verhuis vanuit Brussel brengt u in ieder geval veel dichter bij de natuur.
“Reconnect to nature, dat kan toch niet slecht zijn, voor niemand. Re-respect de aarde, want we hebben van de aarde alles gekregen. Respect voor moeder aarde, respect voor wat u heeft gebaard. Daar zijn we teveel van weg gegroeid met het betonbouwen. “
Met het reconnect kijkt u verder om u heen.
“Mijn vrienden zijn allemaal artiesten en op den duur denk je dat dat de norm is. Maar er is nog zoveel meer. Er is nog de boer die vroeg op staat met de zon, het harde werk,….Voor kinderen ook bijzonder interessant dat ze de kippen en de koeien zien. Veel kinderen maken de connectie niet meer tussen de koe en de steak die ze opeten. Veel kinderen zijn die connectie kwijt. En daar zitten we te ver weg van de natuur.”
11 + 18 + 25/10/2021 Showcases Archiduc, Brussel
22/10/2021 Wijgmaal
26/11/2021 Kulturbistro Alter Schlachthof, Eupen
Tekst: Peter Minnebo.
