Interview met Zwitserse Emilie Zoé over nieuw album ‘Hello Future Me’: Every day is like a revolution!
Emilie Zoé is een Zwitserse singer-songwriter die vanuit Lausanne al haar thuisland heeft veroverd en nu ook klaar is om internationaal door te breken.
Dankzij haar fragiele en ruwe stem wordt de artieste vaak vergeleken met PJ Harvey en Cat Power, ook omdat haar eigenzinnige rock het experiment niet schuwt en een zekere intimiteit koestert. Zoé schreef al muziek voor tv-series, theaterstukken en maakte zelfs een eigen alternatieve soundtrack voor de film ‘A pigeon sat on a branch reflecting on existence’. Daarnaast werkte ze samen met Franz Treichler van The Young Gods in het project /A\.
Emilie Zoé alleen thuis, zittend tegenover de wereld, van de toekomst, starend naar een weerspiegeling in de spiegel. Na bijna oneindig touren ter promotie van het album The Very Start en een paar platen die voortkwamen uit spontane samenwerkingen (Pigeons met Christian Garcia-Gaucher, /A\ met Franz Treichler, Ossuaire met Abraham), was het tijd om de volgende stappen te zetten, Emilie Zoé’s eigen vervolg.
Geschreven met niets anders dan grit, is Hello Future Me het resultaat van 18 maanden werk tussen een appartement en een oefenruimte, op zoek naar het imperfecte persoonlijke geluid dat de naam waardig is en om duizelingwekkende landschappen te creëren om in te verdwalen. Dit album drukt Emilie Zoé’s innerlijke omzwervingen uit, subtiel vervaardigd met Emilie’s favoriete gereedschap: een oldskool gitaar, een stevige handgemaakte gitaarversterker, een stoffig orgel van een rommelmarkt en een kapotte piano.
Het is een gezamenlijke inspanning, met een hecht team van dierbare vrienden die er altijd zijn geweest, bij elke stap en bij elke twijfel in het proces. De drums en stem van Nicolas Pittet ondersteunen en verhogen de bluesy riffs en melodieën van Emilie Zoé opnieuw. De invloed van Louis Jucker is voelbaar in elk detail van de opstelling. Naast de oude houten plankenvloeren van de woonkamer en het slaapkamertapijt, ervaar je de specifieke sfeer van de spelonkachtige kantoren van Hummus Records, Kevin Galland achter de kleine console, vuile punkversterkers en synthesizers.
Met Hello Future Me neemt Emilie Zoé even de tijd om minutieus te snuffelen in een rugzak vol gedachten en liedjes. Het album herleeft met de bijziende intimiteit van de eerste lo-fi folk tunes van de artiest, de zweverige zoetheid van een ballad gespeeld op een piano en de elektrische intensiteit van een aangepaste versterkte gitaar.
In de toekomst gekatapulteerd, in drijvende flessen in de zee dobberend met een boodschap, dragen deze acht nummers op kostbare wijze een gretigheid naar verandering en een fascinatie voor leegte, zelftwijfel en gedeelde dromen in zich.
Allkinds bladerde met Emilie al eens doorheen het album, zo’n 10 dagen voor de release. Op dat moment bevond zij zich in het bergachtige Sion (Zwitserland) voor repetities voor het aankomende eerste concert.
Waar situeren zich the early years van Emilie Zoé?
“Op mijn 16e startte ik met zingen, eigenlijk vrij laat. Als kind (8) zag ik een zanger aan het werk, die liedjes voor kinderen bracht.
Ik was verbaasd hoe iemand met alleen een gitaar en zang zoveel mensen in vervoering kon brengen. Hetgeen je toen ervoer, bleef in je hoofd hangen en nam je mee naar huis. Het werd met zoveel power gebracht, dat ik bij mezelf dacht, ik wil dat later ook doen!
Ik studeerde wiskunde en fysica, maar op mijn 18e laste ik een pauze in. Ik had toen al heel wat muzikanten ontmoet die van de muziek konden leven. Die pauze is ondertussen al 12 jaar blijven duren.”(lacht)
Met ‘me’ in de albumtitel, zou het autobiografisch kunnen zijn.
“Hello future verwijst meer naar ‘wat zal er nu weer gaan gebeuren?’. Met het benoemen van ‘me’ wil ik duidelijk maken dat we niet los leven van alles rondom ons. Samen met de bomen en de vogels maken we deel uit van hetzelfde. Ik had een idee om een boodschap te sturen naar de toekomst. We zijn veel bezig met wat er mis gaat in de wereld en het verlamt ons. Maar we kunnen zelf beslissen waar we onze energie in steken. Je kan aan iets beginnen denken, waarvan je zou willen dat het gebeurt. Je start met iets te creëren. Je kan dit alleen verwezenlijken met ‘ons’, dat is waarom ik het woord ‘me’ in de albumtitel heb verwerkt.”
Ik veronderstel dat u graag werkt met zowel klassieke instrumenten (gitaar, piano), als nieuwe technologie. Hoe is de ratio op dit album?
“De essentie van het ontstaan van de song is een soort ontmoeting van een instrument met mezelf. Het is alsof ik ontdek wat het instrument op zich in peto heeft. Instrumenten die niet perfect gestemd zijn, kunnen nog wel aantrekkelijk klinken voor mij. De akoestische en oude instrumenten zijn mijn favorieten en het meest inspirerend, in mijn hoofd vormen ze de basis. De synthesizers vormen zich rondom die basis. Zo gebruik ik een oud tweedehands orgeltje.”
U leest graag over ruimte en fysica, ongetwijfeld heeft dit zijn invloed…
“De vraag stellen ‘wat doen we hier?’ is al inspirerend op zich. Bewust zijn van onze planeet en alles daarrond. Het besef van hoe klein we zijn in het heelal en dat we daar deel van uitmaken. Het is de basis van alles dat ik doe.”
De natuur is nooit ver weg, want de intro van ‘Across the border’ zijn pure vogelgeluiden.
“Alle instrumenten werden thuis opgenomen en in de studio van ons label Hummus records. Achteraf werden de vocals opgenomen gedurende 10 dagen in een chalet in de bergen in La Chaux-de-Fonds. Een oude stad die gebouwd is om uurwerken te maken. Echte Zwitserse clichés! (lacht) Iedereen is de stad aan het verlaten, vermits uurwerken not big business meer zijn. Tegelijkertijd ontwikkelt zich een nieuwe bruisende energie, vermits vele artiesten er naartoe trekken.
De vogelgeluiden rondom de chalet hebben we daar ook opgenomen. Vermits het een rustige inspirerende plek was, vond ik het geschikt om het album daarmee te beginnen. Kijk naar de natuur en we worden niet alleen verondersteld om ernaar te kijken, maar ook om er deel van uit te maken.”
‘Parent’s house’ zal rocken live!
“Het gaat erover dat je je eigen leven niet echt kan leiden, vermits er zekere barrières zijn. En ja hoor, het zal rocken, met de gitaar én de drums.”
In ‘Apollo’ hebt u het over “my heart is ready for a revolution”, in welke zin?
“Het gaat over flexibiliteit die kinderen aan de dag leggen, ze veranderen zo snel, alsook hun manier van denken. Zo inspirerend! Elke dag is een revolutie, een revolutie die zich kan afspelen in je hoofd.”
‘Tidal waves’ is een nummer voor Lautrec…
“Voor Henri de Toulouse-Lautrec, de Franse kunstschilder. Een vriend schreef een biografie over hem. Hij vroeg me om wat muziek te spelen gedurende een lezing. Ik schreef het nummer en las het boek. De figuur Lautrec sprak me aan. Hij was in een wijk in Parijs die hij niet leuk vond. Hij vond het moeilijk om contact met mensen te leggen. De manier waarop het toch lukte, was door zich uit te drukken in de schilderijen. Hij gaf de mooie dingen weer, waar hij deel van uitmaakte en de mensen kunnen zelf uitmaken wat ze erin willen zien.”
U speelt tevens op een gitaar op leeftijd.
“Een gitaar van 67 jaar oud! We speelden in een zaal rondom de tijd van kerstmis en iemand kwam naar mij en gaf me die gitaar. Hij speelde er zelf nooit op. En deze gitaar is een potentiëel voor vele songs en klinkt bijzonder!”
Op welke songs kunnen we genieten van die gitaar?
“Parent’s house” en “Hello Future Me”. Verder hou ik van contrast in de songs, van rustig naar stevig, soms wat punky. “Volcan” is zo’n nummer waarbij ik dacht: ok I can play loud! “
Hebt u al de songs live gespeeld?
“Nog niet, vrijdag (4februari) is de eerste keer in Sion. We hebben de ganse week gerepeteerd. De meeste albums werden opgenomen na ze eerst live gespeeld te hebben. Nu is het andersom.”
Albumrelease op 11/2/2022
16.03.22 Emilie Zoé @ Brussel , Botanique
Tekst: Peter Minnebo.
Foto: Lea Martinez.
