Interview met Fiona Brown over debuutalbum Mundane
Eind 2016 ziet EP Demons het eerste daglicht, met songs die gegroeid zijn vanuit de uitdaging om alles zelf te creëren en uit te werken zonder invloed van buitenaf. Fiona Brown, afgestudeerd als zangeres aan Codarts Rotterdam, toerde na de release van Demons in binnen- en buitenland als support van Daan, Stuart A. Staples en Tindersticks.
‘My Void’ wordt eind 2020 uitgebracht als voorloper voor het debuutalbum Mundane en is gedraaid op Radio 1, BBC Music Introducing Oxford, Sheppey FM en YMX radio London.
Het album Mundane weerspiegelt de maatschappij op een warme, kleurrijke, maar ook kritische manier. Vanuit het gecultiveerde ‘crazy’ word je door cyberspace en climate strikes meegenomen naar onbegrensde liefde. Het zijn extreme, maar zeer realistische verhalen over de zoektocht van de mens.
Waar op Demons nog overwegend gitaren te horen zijn, is het op ‘My Void’ meteen duidelijk dat Brown meer voor elektronische klanken heeft gekozen. Ze is daarvoor samen met haar man Staf Verbeeck in de productie gedoken en heeft voor een aantal songs ook samengewerkt met muzikanten Neil Fraser (Tindersticks), Simon Casier (Balthazar), Steven Van Gelder (Geike, Driftwood) en Tom Barbier (Ozark Henry).
Live zal Fiona Brown met muzikanten Neil Fraser en Naomi Sijmons op het podium te zien zijn. Neil Fraser speelde al mee tijdens de tour van Demons, maar is uiteraard bekend als gitarist van Tindersticks. Naomi Sijmons, beter gekend als Rock Rally finaliste Reena Riot, maakt de bezetting compleet.
De goedlachse Fiona Brown maakte met plezier tijd voor een interview tussen de repetities door.
Een debuutalbum moet voor elke artiest toch een speciaal moment zijn.
“Ik ben eigenlijk heel content, eigenlijk is dat het! Er kroop bloed, zweet en tranen in zo’n album, allemaal tof hé, maar tegelijkertijd ook blij dat het gedaan is. Heel fier, het is geworden zoals ik wilde dat het ging zijn.”
Je hebt Schotse roots.
“Mijn papa zaliger was een Schot, opgegroeid in Edinburgh. Ik ben in Nederlands Limburg geboren. Mijn papa is daar blijven plakken, hij was daar gestationeerd in het leger en leerde er mijn mama kennen. De Schotse fierheid kreeg ik alvast van hem mee. Mijn mama is in Indonesië geboren, ze voelde zich nooit volledig thuis door de Nederlands Indonesische kolonisatie. Haar mama voelde zich ook niet thuis in de koude Nederlandse cultuur en gastronomie.
Ik ben zeer Brits opgevoed. Ik voel dat het contact met Britse mensen vanzelf gaat, alsook op vlak van cultuur en humor. We gingen regelmatig op familiebezoek, regio Oxfordshire. Een deel van de familie week uit naar Australië maar ze voelen zich nog altijd rasechte Schotten.”
Waar staat de albumtitel Mundane voor?
“Mundane betekent burgerlijk, gewoontjes, eerder saai. De titel is sarcastisch bedoeld. De hele plaat gaat over wat niet Mundane is in het algemeen. Hoe iedereen zoekt naar de extreme, interessante dingen in het leven. De titelsong Mundane dekt de lading van het album. Het gaat over mensen die volledig zot beginnen te doen om zichzelf te vinden. Mensen die zichzelf iets wijsmaken. Crazy is het nieuwe Mundane. Het is mijn ervaring met de huidige maatschappij. Iedereen is de grenzen aan het opzoeken.”
De (sociale) media werken dit zeker in de hand.
“Het kan niet zot genoeg zijn. Het begon bij Idool, vervolgens Big Brother. Mijn perceptie is dat het gecultiveerd wordt.”
‘My Void’ zou naar de eenzaamheid van de huidige generatie verwijzen.
“Over eenzaamheid, escapisme in het algemeen. De zotheid van het blijven klikken op hoeveel likes je hebt verzameld. Ik vond het ook zot dat er tijdens de lockdown altijd maar werd gepraat over de nood om te shoppen en dat je aanvoelt hoe belangrijk het is voor mensen om te kopen. Persoonlijk vind ik dit een zeer ongezonde situatie. Dat mensen daar veel mee bezig zijn, zegt iets over hoe wij met onszelf als mensheid omgaan. In die periode werd er veel minder gekocht. In plaats van de mensen te belonen, ging men allerlei dingen verzinnen om de verloren omzet te compenseren. ‘My Void’ gaat eigenlijk over het niet willen zien van de realiteit.”
‘Stalkers’ gaat over een wereld van onbevreesd verlangen.
“Het is een grappig toeval, want ik had het geschreven en 2 maanden later stelde ik vast dat Rudi Vranckx er een documentaire over aan het maken was. Oorspronkelijk is dit een film van Andrei Tarkovski, zeker de moeite maar super traag. Mooie beelden en er wordt een sfeer gecreëerd waar je nog dagen mee rondloopt. Het lijkt alsof ze rondwandelen in een gebied waar een nucleaire ramp geweest is. De ramp inTsjernobyl was toen nog geen feit. Daarna heb ik die documentaire gezien over stalkers, die de spookstad Pripyat van Tsjernobyl binnendringen, om hun grenzen te verkennen. Ik had een Columbus gevoel, het ontdekken van een nieuwe wereld. Het gevoel van excitement is zo tof om naar te kijken. De bouwwerken zijn overgroeid, het is er een jungle geworden. Ze mogen daar niet zijn, dat zorgt voor extra spanning. Ik vond het zo fascinerend, dat het voor mij gemakkelijk was om daar iets over te schrijven.”
In ‘Fight the Fight’ wordt er simultaan gesproken, allebei jouw stem? De avant-gardistische Anne Clark gebruikte in de jaren tachtig ook gesproken versies als krachtig medium in haar songs zoals ‘Sleeper in Metropolis’.
“Het is bewust gedaan, ik vind dit zeer tof. Het is één van de weinige persoonlijke nummers op de plaat. Ik had hier een verhaal te vertellen.”
‘Head down’ staat voor genieten van mooie synth creaties, vooral naar het einde van de song.
“Op het einde hoor je de Moog-synthesizer van Simon Casier. Het nummer gaat over de klimaatmars van de jongeren. En ik die eigenlijk zegt ‘Allez, kom, gewoon blijven gaan!’. (lacht) Ik moedig hen aan, maar daarnaast luisteren de mensen niet echt. Gewoon blijven wandelen met uw head down, terwijl de rest eigenlijk aan het vergaan is. De aarde is aan het vergaan, de mensheid is in volledige chaos. Ik wou die chaos muzikaal naar het einde toe vasthouden.”
‘Restricted’ heeft een groot live potentieel met het steviger gitaar- en synthesizerwerk.
“Tenzij de mensen alleen maar komen voor de rustige liedjes, dan is dat weer wat minder he! (lacht) Synthesizer is een hele nieuwe wereld voor mij, die heb ik ontdekt op deze plaat. De bassen van het nummer ‘LFF’ heb ik zo ontdekt toen ik 2 toetsen tegelijkertijd ingedrukt hield. Er ontstond een soort van golfbeweging, wat erg mooi klonk. Ik vind het grappig hoe dat op elkaar reageert.”
Je bespeelt zowel de synthesizer als de gitaar.
“Ik ben begonnen als zangeres. Verder ben ik heel functioneel. Als ik iets in mijn hoofd heb , dan zorg ik ervoor dat ik dat dan kan spelen.”
De EP was meer gitaar-minded en het album elektronischer.
“De gelaagdheid is zowat hetzelfde qua boodschappen. Op de EP heb ik liedjes geschreven op gitaar en nu heb ik vanuit klank geschreven, wat me heel erg bevalt. Ik ga dat absoluut nog blijven doen. Super inspirerend om gewoon iets te horen en daarop te reageren. Het wordt een dialoog tussen de klanken en mezelf.”
‘Beautiful Misery’ klinkt ietwat contradictorisch, kan miserie mooi zijn?
“De nadruk ligt op de schoonheid. Het is trouwens een optionele titel geweest voor de plaat, maar ik vond het een beetje too corny. Dat lied vat de essentie samen waar het over gaat in het leven en in de kunst. De dingen die je meemaakt, vormen je om tot iets moois. Alle slechte dingen die ik meemaak, verwerk ik via de muziek en dat heelt.”
Live speelde je al als support act voor Daan en Tindersticks
“Tof om te doen. Met Neil Fraser speelde ik al samen, dus het was niet zo vreemd om met de Tindersticks te spelen. Ik heb hun support act mogen spelen in het OLT Rivierenhof.(2019) Voor Stuart Staples zijn solo album ben ik naar Frankrijk geweest. Samen met hem hebben we in een kerk enkele liedjes gezongen. We waren enkele dagen weg zodat we het magische toergevoel mochten ervaren. Een hoogtepunt in mijn solocarrière.”
Je woont in Antwerpen, welke plekjes kunnen jou bekoren? In een photoshoot op de website zie ik alvast de voetgangerstunnel onder de Schelde opduiken.
“Een compleet onverwachte vraag….Om heel eerlijk te zijn, beweeg ik me vooral in en rond mijn huis, en zoek daar de cafés op. Ik kom niet zoveel buiten. Mijn living is mijn studio, ik moet er niet voor buiten.”
Het album komt enkel uit op vinyl.
“Ja. Een cd vind ik niet romantisch en niet sexy, daarbij zijn de streamingdiensten enorm geëvolueerd. Als je een echte luisterervaring wil hebben, leg je een plaat op en ga je zitten. Het artwork komt ook zoveel beter tot zijn recht.”
Veel songs met een achterliggend verhaal, zou je dit willen meegeven on stage in bindteksten?
“Eigenlijk spreken de songs voor zich. En als alles niet direct wordt uitgelegd , kan de luisteraar dit zelf nog invullen. Op die manier geef je de luisteraar ruimte. Ik heb zelf een hekel aan een artiest, die alles begint te vertellen nog voordat ik het nummer gehoord heb.
Het herkenningsgevoel komt dan naar boven van ‘ik begrijp wat je bedoeld’.”
Ben je al aan nieuw materiaal aan het werken?
“Momenteel heb ik het zeer druk met alles rond dit album. Ik heb geen tijd, maar ik kan wel niet wachten om terug eens te gaan zitten met een blanco blad. Dat gaat niet lang meer duren! (stopt het interview met lachen)
Release album op 28 mei
Tekst: Peter Minnebo.
Foto’s: Guy Kokken.
