Luka Bloom Facetime interview 7 juli 2020

Luka Bloom interview over nieuw album Bittersweet Crimson

 

Het was zomer 2019 wanneer dit nieuw album ‘Bittersweet Crimson’ vorm begon te krijgen. Na een liefdadigheidsconcert voor de Ierse Seedsavers in East County Clare (Ierland), kwam er een vrouw naar Luka Bloom toe met de woorden: ‘ Er zijn 2 zaken die mensen samenbrengen, voedsel en muziek’. Het klonk zo klaar en duidelijk, hij werd erdoor geraakt en begon een song te schrijven om een welbepaalde vrucht in het licht te stellen, de granaatappel.

De songs gaan vloeiend over in elkaar. Luka Bloom liet zich immers enkel leiden door de klank van zijn klassieke Lowden gitaar. Eens alles geschreven, was het van vitaal belang om de juiste mensen aan boord te brengen en met ‘my dreamteam’ naar de Windmall Lane studio te trekken. Twee takes per nummer volstonden, magische vibes op dat moment. Brian Masterson strooide engelenzand over de nummers uit en bracht zo alles samen. En hier is het dan…..Bittersweet Crimson.

7 juli, op een zomerochtend, Facetimen we richting huiskamer van de aimabele Luka Bloom in West-Ierland. De gitaren zwijgen nog, maar wenken stil vanop de achtergrond, om ooit weer op pad te gaan.

Goedemorgen Ierland!

“Sorry, ik was nog niet klaar voor dit interview, ik ga me hier eerst nog installeren en….ik zie er nog niet uit hoor.” (lacht)

Torhout Werchter 1992, en een recente live cd in de Roma Borgerhout, toch wel wat connectiegevoel met België?

“Mijn eerste herinnering aan België gaat terug naar 1989, net voor ik het album Riverside uitbracht. Ik speelde het voorprogramma van die geweldige Canadese band Cowboy Junkies, mijn eerste optreden in België, in de Vooruit in Gent. De mensen in België hadden toen nog geen idee wie ik was. Het is zo’n 31 jaar geleden, maar ik voel nog altijd die bijzondere click met het Belgische publiek. Riverside kreeg plots veel airplay en ik werd geboekt op vele festivals.”

Zoals op dat baanbrekende wereldbefaamde Werchter.

“Plots stond ik in een line-up met Bryan Adams, Pearl Jam, Lou Reed, The Red Hot Chilli Peppers. Vervolgens begon ik met een eigen tour en trok naar de Ancienne Belgique en Het Depot in Leuven.”

In welke bubble vertoef je, losstaand van Covid 19, tijdens het schrijven en het performen?

“Twee aparte werelden. Vele artiesten die ik ken, schrijven permanent, onderweg, op de toerbus, in het hotel. Ik niet. Eén van mijn levens is zeer publiekelijk. Als ik aan het toeren ben, wil ik altijd onder de mensen zijn. Ik ben dan als een kind, mensen ontmoeten, spelen, wandelen in de stad. ‘I love it, I love it, the socialize!’ Het gaat niet alleen om het optreden, maar ook om het aanvoelen van het land, de steden. Als ik dan thuiskom, neem ik een korte vakantie, maar weet je…..’I’ve been locked down, long before this lockdown! (lacht) Wanneer men sprak over social distancing, dacht ik, welkom in mijn wereld. Ik maakte 22 albums, en als je ze beluistert, neem nu de laatste 3 (Bittersweet Crimson, Refuge, Frugalisto), ze zijn allemaal verschillend. Ik nam de tijd om tot rust te komen en elke keer dat ik aan een album begin te schrijven, wil ik het gevoel hebben vooruit te gaan. Je voelt je zelf anders, de wereld verandert en daarom moet je een pauze inlassen. Steeds komt die angst weer boven: ‘ Ga ik nog wel een goed nieuw album kunnen schrijven?’ Maar er moet maar één nummer zijn, die als een vlam oplicht en je bent vertrokken.”

Je schreef een nummer over een vrucht.

“De granaatappel is afkomstig van Afghanistan en Iran, 2 landen die een zware geschiedenis torsen in deze tijden. En ik dacht, laten we focussen op zoiets moois dat uit die regio komt. Bittersweet Crimson is een feest van de granaatappel, maar ook een feest van de vriendschap.”

Is elke song een verhaal op zich?

“Er is zeker een connectie tussen de nummers, meer dan in de vorige albums. Ik heb de songs geschreven over een periode van 2 jaar, allemaal met dezelfde gitaar. Ik wou een ‘flow’ tussen de nummers. Als je luistert, merk je lange introducties vooraleer de zang begint, en lange outtro’s voor het nummer eindigt. Op die manier creëer ik de flow en de verbinding tussen de nummers. De nummers zijn zowel spiritueel als muzikaal verbonden.”

Heb je Niamh Farrell (extra vocals) al ontmoet, wat niet mogelijk was met de Covid richtlijnen.

“Ik heb haar nog niet ontmoet. Voor mij zijn de mensen, die ik uitnodigde om mee te werken aan het album, zeer bijzonder. Niamh Farrell is een verpleegkundige, werkzaam in een zeer druk hospitaal in Dublin. Ze heeft een drukke periode achter de rug. In maart en april, wanneer er een covid piek was, hadden we enkele telefoongesprekken, het was haar enige leidraad om de songs mee in te zingen. Wanneer ik de ruwe opnames beluisterde, kreeg ik tranen in mijn ogen, want ze maakte het album compleet. Wellicht zal ik ze binnenkort zien, vanaf 20 juli zijn concerten tot 100 personen hier toegelaten.”

In het nummer ‘Can we stay’ heb je het over een mooie plek, Bishop Quarter’s Beach.

“Ik kom er geregeld, het is maar 40 km hiervandaan. De meest magische plek in de wereld voor mij persoonlijk. My secret place.”

Nog een mooi plekje, dat we zien in de clip ‘My Old Friend the Oak Tree’, met innemende drone-shots.

“Het is een 800 jaar oude boom, die ik elk seizoen een bezoekje breng. Het is moeilijk om een boom in beeld te brengen, omdat het niet veel beweegt. (lacht) Ik hou van dit nummer, we moeten meer de aandacht vestigen op hoe belangrijk bomen zijn in ons leven.”

Seamus Heany, een groot Iers dichter, wordt geëerd in ‘The Day The Great Oak Fell’.

“Wanneer hij stierf in augustus 2013, schreef ik onmiddellijk dit nummer en nam het op met mijn mobile. Vanaf toen weet ik niet wat er gebeurde in mijn leven, maar ik was de song volledig vergeten. In Bellaghy werd een Seamus Heany center gebouwd met een zaal. Ik was uitgenodigd om daar op te treden in 2018. Een prachtig optreden, maar de ochtend nadien dacht ik bij mezelf…maar ik heb toch een nummer geschreven toen Heany stierf!? Ik zocht in notaboekjes, maar uiteindelijk vond ik het terug in mijn mobile in een mapje anno 2013.”

Menselijkheid en het lot van de Palestijnse vluchtelingen laten je blijkbaar niet los in ‘Front Door Key’.

“Een tragisch verhaal, de oude mensen in de vluchtelingenkampen, die in 1948 verdreven werden. Alles wat overblijft van hun thuis, is de sleutel van de voordeur, die ze rond hun hals dragen. Het is zo’n krachtig beeld van verlies en thuisloos zijn. Ik zie het niet als een song over politiek maar over menselijkheid. Op vele plekken moeten we meer ons best doen om empathie te tonen voor elkaar en lief, begripvol te zijn. Het ganse verhaal voelt zo ‘onvriendelijk’ aan voor mij.”

Voor Mali wil je Ierland nog wel verlaten vermoed ik? ‘Love to Mali’ klinkt als een volksdans met positieve vibe aureooltjes.

“Als iemand me zou vragen, puur muzikaal, wat is je favoriet land? Dan ligt het tussen Ierland en Mali. In Bittersweet Crimson en Love to Mali, voel je mijn liefde voor het Malinees ritme aan.”

Nog eerbetoon?

“ ‘Who will heal the land’ is geschreven voor de brandweermannen van Australië. Toen ik met Nieuwjaarsavond al die branden zag op televisie, op vele plaatsen die ik ken, brak mijn hart. Mensen die op het strand naar hun brandend huis kijken. Je zou het ook kunnen projecteren op de verpleegkundigen en artsen die levens redden, de brandweermannen redden daarbij ook nog huizen. These are the heroes of our world, not the singers, not the musicians! “

‘These are the heroes’ zou een songtitel kunnen zijn. Ik denk onmiddellijk aan ‘Heroes’, het winnende songfestivalnummer van Måns Zelmerlöw.

Je schreef ook ‘The Hunger’, hoe groot is jouw honger om terug op te treden?

“Ik moet zeer geduldig zijn. Het zit zeer diep bij mij, het is alles wat ik doe in de afgelopen 45 jaar. De focus van mijn leven, bezijden mijn familie. Toen de lockdown begon, deed ik een live optreden zonder publiek. Luka Bloom live @ the Aloe tree. Het was in een kleine gezonde-voedingswinkel, niet ver van mijn woonplaats. Ik was emotioneel, omdat ik voelde dat dit waarschijnlijk het laatste optreden was voor een lange tijd. Dus om te antwoorden op je vraag, moet ik opletten, het is zeer emotioneel, ik moet het even zijn gang laten gaan. We weten het eigenlijk nog niet. Ik moet momenteel creatief zijn in andere opzichten. En als ik terug mag optreden, dan ben ik er! Wat ik nu vooral moet doen, is voor mezelf zorgen en een masker dragen als ik naar de winkel ga. Het belangrijkste voor mij op dit moment, is deze nieuwe plaat.

Mensen die niet naar de show mogen komen, zullen hopelijk mijn site bezoeken ( zie onder)

De plaat is enkel via deze weg te bestellen. Ik heb besloten om het album niet beschikbaar te stellen via streaming. Het is het duurste album dat ik ooit maakte als onafhankelijk artiest.“

 

Zal het album verkrijgbaar zijn op vinyl?

“Ik wacht nog even af en peil naar interesse voor de vinylversie. If enough people say ‘We want vinyl! We want vinyl’’ then I will do that. Vinyl klinkt trouwens beter en er zit zeer mooi artwork bij.”

Luka Bloom eindigt het interview met een welgemeende warme ‘tot gauw!’

 

Het album is enkel verkrijgbaar vanaf 20 juli op http://www.lukabloom.com/.

 Tekst: Peter Minnebo

Foto’s: Christy Mcnamara.