Interview Solitude Within  “We bouwen onze muziek altijd rondom de stem die centraal staat”

Het tweede album ‘When Kingdoms fall’ van Solitude Within zag afgelopen zaterdag het mooie nazomerse herfstlicht in De Kuip te Ninove met een live releaseshow. Een thuismatch voor de groep met een 1-0 overwinning.

Eén uur voor aanvang zocht Allkinds frontzangeres Emmelie Arents en gitarist Quincy Van Overmeire op voor interview.  Anno 2022, zo’n 5 jaar na het debuutalbum Disappear, zie en hoorde je veel maturiteit in zowel de lyrics als muzikale arrangementen, artwork én in het beantwoorden van onze vragen.

(met dank aan de technici die even het geluid dempen voor de opnames van het interview)

Vandaag de release van jullie 2e album.  Vanwaar de keuze voor deze albumtitel?

Emmelie: “Meestal kiezen we de titel aan de hand van onze favoriete nummers en dan bekijken we welke van die nummers een titel heeft die het meeste aanspreekt en die het meeste tot de verbeelding spreekt in het kader van het artwork.”

Is het vandaag de eerste keer dat jullie de nummers spelen voor een live publiek?

Quincy: “De meeste nummers worden inderdaad voor de eerste keer gespeeld, maar we hebben inderdaad al enkele nummers live gespeeld. ‘Astray’ hadden we al voor de coronatijd uitgebracht en opgenomen in de setlist om mensen te teasen naar de nieuwe plaat.  ‘One final Wish’ hebben we ook al uitgebracht, via streaming wilden we de mensen in contact houden met de band.  Er was wel vraag naar nieuwe nummers.”

Wat is jullie persoonlijk aandeel in dit album?

Quincy: “We hebben met ons twee de nummers geschreven.  Emmelie stond in voor de zang, piano –en keyboardpartijen.  Wat mezelf betreft, nam ik gitaar, bas, drums en keyboardpartijen voor mijn rekening, alsook het opnemen.  Onze 2e gitarist heeft de gitaarsolo’s geschreven.”

Emmelie, u schrijft ook fictie, is er een raakvlak tussen een boek schrijven en de muziek?

Emmelie: “Tot hiertoe waren dit 2 aparte zaken, op één uitzondering na.  De lyrics van ‘One final Wish’ zijn gebaseerd op één van mijn boeken ‘Het hart van de adelaar’. “

Hebben jullie een kritische klankbord?

Emmelie: “Eens er een demo is, dan toetsen we dit af binnen de band en dan wordt er eerlijke kritiek gegeven en daarmee gaan we verder door aan te passen of te schrappen.”

En dan de albumhoes, een koningstroon die in brand staat.

Emmelie: “Onze gitarist Jean-Paul Laffargue heeft zowel voor dit album als het debuut voor het artwork gezorgd.”

Emmelie, u hebt ook iets met kleding?

Emmelie: “Ontwerpen is het niet echt, maar kleding maken doe ik wel graag.  Voor de optredens heb ik zelf nog niet veel gemaakt, buiten één lange cape met een kap.”

U speelt ook keyboards, is dit altijd in functie van de groep of waagt u zich wel eens in andere genres?   In het nummer Morrigan is het een kerkorgelsound in de intro.

Emmelie: “Ik ben klassiek opgeleid, dus ik speel al wel eens klassieke- en filmmuziek thuis.”

Een klassieke vraag,  hoe onderscheiden jullie je van andere symfonische metal bands?

Quincy: “Wel, ik vroeg het me afgelopen week nog af, want er stromen reviews binnen van de nieuwe plaat.  En in elke review komt steeds terug ‘ze ontmijnen de clichés van een symfonische metalband.’  Ik begon me af te vragen, welke clichés dan?  Wat ons het meest onderscheid is de zang.  We hebben niet de typische metalband zang met altijd in de hoogte en vermengd met opera, maar we brengen meer een rockstem uit.  En we bouwen onze muziek op rondom de stem, die altijd centraal staat.”

De lyrics, schrijven jullie in eerste instantie ineens in het Engels? Een hele puzzel toch?

Emmelie: “Mijn brein werkt in het Engels, vooral wat muziek betreft.  Ik zet mij achter mijn piano en meestal ontstaat alles met een melodietje, waarbij automatisch een zanglijn uit voortkomt.  Eerst wat neuriën, soms bepaalde woorden, soms alleen een refrein.”

Zo’n release moment vandaag, moet toch superspannend zijn en toch ook wel wat trots dat u zo’n eindprodukt kan en mag afleveren?

Emmelie: “Stresserend moment!  (lacht)  Iedereen die naar buiten komt met iets, zet altijd een grote stap.  Je stelt u open en bloot als je iets uitbrengt en je weet dat er altijd mensen zullen zijn die het niet goed vinden en die u neerhalen en het niet smaken.  Het is iets waar je u moet kunnen overzetten.  In het begin ben je altijd wel benieuwd naar hoe het album zal ontvangen worden.  De stress is niet in die mate dat het ons plezier ontneemt hoor!”

Op elke album vind je wel iets over liefde terug, altijd een populair onderwerp, hier ook?

Emmelie: “De thema’s zijn meestal vrij zwaar.  Ik weet niet waarom, maar dat heeft mij altijd natuurlijk gelegen om dat diepere en duistere op te zoeken in mijn eigen hart, denk ik.  Maar ik vind het ook belangrijk dat de mensen de lyrics kunnen reflecteren op hun eigen situatie.  Zo lijkt het dat een song voor hen geschreven is. Ik probeer het daarom wat vaag te houden.”

De lyric “Mirror, mirror on the wall” in ‘When Kingdoms fall’ is geschreven op basis van het einde van een relatie.  ‘Let this kingdom fall’ betekent: laat mij leven en laat  alles wat ik nu heb opgebouwd, los.  Maar ook over hoe uiterlijk kan verschillen van uw innerlijk.  En hoe je u kan voordoen als iemand anders, terwijl je binnenin helemaal iets anders voelt of denkt.  ‘Let them kill the voice within’ slaat een beetje op het elimineren van wie dat je zijt of hoe je denkt.”

Komt het album ook uit op vinyl, gezien het mooie artwork?

Quincy: “We zouden het graag eens uitbrengen op vinyl, maar momenteel zijn de levertijden door de fabrieken bijzonder lang geworden.  Dus momenteel fysiek op cd en streaming services.”

 

Tekst: Peter Minnebo.