Particles of God
Enkele weken geleden zat ik in mijn bijna vertrouwd hokje in vaccinatiecentrum Lier, toen ik voor mij een dame kreeg met een okerachtig T-shirt en dito trui met het opschrift van “ Nuda Veritas” een van de laatste producties van Isabelle Beernaert, de Vlaamse choreografe, regisseur en scenograaf van moderne dans-theaterproducties. Geen volgende te vaccineren persoon voor het hokje, dus vlug wat praten over deze buitengewone choreografie. De dame zag het optreden trouwens in Heist op den Berg. Oxytocin had ik verleden jaar november reeds kunnen bijwonen maar nu stond er al een nieuwe productie voor de deur.
Particles of God heet de nieuwe creatie, de première in Brugge is voorzien voor februari maar op 30 oktober deed de groep een soort “try-out première in Antwerpen. En dit wilden we graag zien. Wat heeft Isabelle dit seizoen voor ons in petto? Hoe gaat ze met deze productie de mensen weer op verschillende bewustzijnsniveaus raken? Gaan we onze fantasie weer kunnen gebruiken en het verhaal op onze manier doormaken en interpreteren?
Dit maal laat Isabelle ons inzichten krijgen over het universum, over de natuur en vooral over onze ziel. Dit alles geeft ons een spirituele ontwikkeling. Eigen bewustzijn en bewustwording.
Zijn we allen één en houden we een illusie in stand van afzondering en individualisme?
In het begin was er licht. De onmetelijke, onovertroffen kosmos was een leeg weefsel van ruimte –tijd, klaar om vol betekenis te worden geweven.
Wachtend op jou.
De geschiedenis van dit universum is zo gemakkelijk verweven als zijde, van moment tot moment net zoals jij het beleeft.
En wanneer we de draad traceren, terug naar het begin….vinden we dat wat we werkelijk zijn; onmetelijk en onovertroffen.
De Waarheid zit in je hart.
“ Every time a sub molecular particle swings through time and space something is changing. Change therefore is inevitable. It is the nature of life itself. The trick in live is not to try to avoid change but to create change. Then it is the kind of change you choose”.
( Neale Donald Walsh- Amerikaanse spirituele schrijver).
Mystiek is het begin van deze ongeveer 75 minuten durende productie. Als toeschouwer wordt gevraagd je ogen te sluiten. Achter het half doorschijnende doek, dat als een voile neerdaalt voor ons, komen de dansers tot leven. “ Dans is een stille taal die zoveel vertelt en beweegt tegelijk.
Zweven, meditatie, sturing brengt ons via woestijnwinden naar het herrijzen van de Fenix. We krijgen te maken met onweer en komen uit bij “ The Privacy of your heart”.
We geven het toe, niet de gemakkelijkste productie van Isabelle, maar m.i. genoeg materiaal om er zelfs een eigen verhaal van te maken.
Het enorm sobere, hoge decor maakt op subtiele wijze gebruik van schaduwenspel. Zoek in de muziek niet naar gekende nummers. De rode draad hierin is de viool, meesterlijk gebracht door Peter Bogaert, eenzaam schrijdend tussen twaalf dansers. De klank van een viool geeft volgens Isabelle het best de klank van hogere sferen weer.
Door corona kregen we bij Oxytocin maar het maximum van 6 dansers te zien. Bij Particles of God keren we terug naar 12 met ook het blijde weerzien terug van Manon Beernaert, die zichzelf overtrof en een lust voor het oog is met haar prachtige creatie van Cortana.
Oxytocin heeft in november nog 1 speeldatum in Vlaanderen, alvorens op tournee te gaan in Nederland.
Particles of God nog tot maart in Vlaanderen, waarvan ook een in CC Zwaneberg , en dit is in Heist op den Berg. Ik ken iemand die tevreden zal zijn !
Tekst en foto’s: Gust Charrin.
