Interview met Tessa Rose Jackson alias Someone over debuutplaat Shapeshifter
Someone, de Nederlands-Britse muzikante, producer en visueel kunstenaar Tessa Rose Jackson stelt haar debuutplaat voor.
Een voorvechter van abstracte podium-visuals en psychedelische popmuziek, met een ziel en een stem zo licht als Air, zo fragiel als Feist, zo diep als Nick Drake en zo future-psych als Tame Impala.
Someone brengt sinds 2017 muziek uit en speelde in 2018-2019 al op meerdere Europese festivals. Het Engelse blad NME bestempelde haar optreden op Eurosonic als “the psych-pop find of 2019”. In 2020 stond de promotie van haar eerste LP Orbit II gepland, een plaat die twee eerdere EP’s combineerde met vier nieuwe tracks, maar de lockdown zorgde ervoor dat Tessa eigenlijk “non-stop nieuwe muziek ging schrijven”. Zodoende kwam Shapeshifter tot stand, haar prachtige debuutalbum vol intieme, akoestische, cineastische en zijdezachte songs. De single ‘Strange World’ stond reeds weken in de Vox-lijst van Radio 1.
U maakt muziek onder 2 namen, Tessa Rose Jackson & Someone.
“Ik bracht onder Tessa Rose Jackson muziek uit die vrij goed onthaald werd, maar op een moment wou ik een andere richting uit. Ik zat in een soort van keurslijf, met bepaalde verwachtingen en dat werkte niet meer voor mij. Ik had een soort afstand nodig in mijn naam om vrij muziek te kunnen maken, zonder vooroordelen.”
Vanwaar de albumtitel ‘Shapeshifter’?
“Met het project Someone wou ik volledige creatieve vrijheid voelen. Het is niet één stijl, maar ik ben elk jaar weer iets anders aan het doen. Ik wil ook mijn visuele kunst af en toe laten zien.
De afsluitende song ‘Shapeshifter’ gaat over de patronen die wij in ons leven gemaakt hebben, vaak onbewust in relaties, op je werk. In ‘Shapeshifter’ wordt duidelijk gemaakt, wat vaststaat is dat we allemaal dezelfde route bewandelen. We leven allemaal op éénzelfde wereld. Wat ik zeker weet is, dat ik wil blijven veranderen en ontwikkelen totdat ik een vorm gevonden heb, waarin ik wil blijven zitten. En doet voel ik aan op de ganse plaat.”
De cover oogt sober en het visueel contrast tussen warm licht en donkerte valt op, in een huiselijk decor met jezelf op een sofa.
“Samen met een vriendin fotografe denken we veel na op het conceptueel niveau. Voorgaande albumcovers waren meestal gebaseerd op kunst zonder een afbeelding van mezelf. Dit album was intiemer en het zou raar aanvoelen om niet mezelf te laten zien. Het album werd gemaakt in volle lockdown en ik zit ook thuis in mijn woonkamer. Daarnaast wilden we een licht surrealisme introduceren in die thuiswereld. De suggestie dat ik vanuit mijn thuis een soort fantasiewereld heb kunnen creëren, en dit om een beetje te ontsnappen aan het hele lockdown gebeuren.”
Het album wordt aanzien als een vorm van sonische therapie.
“Lockdown was een heftige periode, ook voor muzikanten, niet kunnen spelen en zich niet kunnen uiten. Het was moeilijk om positief te blijven en dingen te blijven doen. Met deze plaat heb ik een heel rare tijdscapsule gemaakt waarin ik me volledig heb verloren. Mijn vriend is producer en met z’n tweeën hebben we het album afgewerkt. Het was voor ons een vorm van therapie. De wereld is ingewikkeld en ik weet niet wat ik er mee aan moet, maar dit was fijn! Voor mij persoonlijk is het een mooie momentopname, een periode waarop ik steeds kan terugkijken.”
U bent naar de befaamde Brit school geweest, welke invloeden draag je hiervan mee?
“De basis van alles wat ik doe, heb ik daar geleerd. Er was een waanzinnige productiedocent en we hadden een studio ter beschikking, ooit ontworpen door George Martin (The Beatles). Ik was me toen bewust dat ik nooit meer in zo’n studio zou mogen werken, en dan nog wel helemaal gratis. De docent was heel inspirerend en zeer streng. Ik hou van mensen die heel streng zijn. (lacht) Ik heb er alles van productie geleerd en ook dat je je ego soms opzij moet schuiven en gewoon dienend zijn voor wat je op dat moment aan het doen bent. Er is een aanbod van een zeer breed vakkenpakket. (muziektheorie, geschiedenis, wereldmuziek) Je krijgt er een zicht op de functie van muziek binnen sociale kaders.”
‘Strange world’ staat voor het menselijk brein dat ons in staat stelt om weg te dromen.
“ ‘Strange World’ is gebaseerd op de film Eternal Sunshine Of The Spotless Mind. Het gaat over herinneringen, over het wissen van herinneringen en er dan weer spijt van hebben. De functie van herinneringen op de realiteit. Als je geen herinneringen hebt, dan heb je geen referentiekader. Door herinneringen kan je gaan ijken. Op dat moment was ik daar. Als je niet terug wil kijken, is het eigenlijk zonde, want dan leer je niets of dan zie je niks aan je eigen ontwikkeling.
Danseres Elly Gordon zie je aan het werk in de bijhorende videoclip in een retro-interieur. De boodschap is de positiviteit te blijven bewaken in deze lockdown periode. Deze boodschap is zeer organisch vertaald naar beweging toe.”
‘Health’ wijst ongetwijfeld richting (mentale) gezondheid?
“Absoluut. Tijdens de lockdown heb ik veel gepraat met vrienden, vriendinnen en mede muzikanten. We merkten dat wanneer je lang alleen zit, er met je eigen gedachten toch gekke dingen kunnen gebeuren. Ik kwam tot de conclusie dat je zoveel strenger voor jezelf bent dan voor anderen. In ‘Health’ gaat het over ‘My God, why do you talk to yourself like that?’ Hou daar eens mee op! Dat gaat absoluut over mij en mijn beste vrienden.
Ik ben vaak onzeker als ik op het podium sta. Ik vind het vaak fantastisch, ik leef ervoor. Tegelijkertijd vind ik het ongelofelijk eng. Ik ben blij dat ik nu een nummer in de set heb, wat gewoon letterlijk een reminder is en waarbij ik zeg ‘oh ja, stop ermee’.
Eigenlijk iets wat we allemaal ervaren, maar wat u nu durft te verwoorden via de songs.
“Absoluut. En in de maatschappij heb ik meer het gevoel dat het ok is om te praten over zulke dingen als onzekerheden of mentale issues. Je moet bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘ik word heel onzeker van jou omdat je zo goed bent’ en soms krijg ik de reactie ‘maar ik denk hetzelfde over jou!’. Dat is zo belangrijk dat je beseft, het is gewoon onzin.”
De cover ‘Blowing in the wind’ van Bob Dylan, paste dit in het verhaal van het album?
“Jazeker, en er zit een persoonlijk verhaal achter. Als kind kon ik zeer slecht slapen. Ik kon nooit inslapen als het te stil was. Ik kreeg een paniekgevoel want de wereld was gestopt en ik was als enige overgebleven. Wat voor mij zeer goed hielp, was muziek met stemmen beluisteren of Harry Potter luisterboeken, dat werkte ook heel goed.
Dit nummer vond ik zeer mooi als kind. Het is als protestsong nog steeds zeer relevant. Als ik het speel, word ik er emotioneel van.”
‘I’m not leaving’ biedt mentale ruggensteun.
“Bij een aantal muzikanten was er een gevoel van uitzichtloosheid tijdens de lockdown. Moeilijk om te zien, en je kon niet echt iets doen. Wat ik wel kon doen, is met ze praten en ze vasthouden met de raad: ‘Trek je niet verder terug en ga niet verder opgeven. Ga niet stoppen, ga niet weg, blijf hier, hou vol en dan doe ik dat ook. Zo komen we er wel doorheen. Dat is waar dit nummer over gaat.”
In de clip wordt een tot de verbeelding sprekend gezichtsmasker gebruikt.
“Een soort pleisterwerk, waar planten rondom heen zijn verwerkt en in de mondopening zitten een soort tandkronen. Ik wou in de clip het doorgeven van volhardendheid en hoop symboliseren. Er was weerom inspiratie vanuit de film ‘Midsommar’. We gaven het een eigen wereld en maakten er een soort ritueel van. Er wordt tussen figuren een steen doorgegeven. Zo blijft een soort cyclus in stand. Het accent in het zingen ligt op de zinsnede ‘I’m not leaving’ waarmee ik een kleine vuist maak.”
In ‘Empathy’ zing je ‘I’m loosing my empathie’.
“ ‘Empathy’ is geschreven in de periode dat het Capitool in Washington DC werd bestormd. Ik was toen heel erg in de war. Ik vind empathie één van de belangrijkste dingen op aarde. Ik heb het gevoel dat ik zeer empathisch ben, maar op dat moment had ik iets van ‘ik snap het niet meer’. Ik kon me niet meer in hun leefwereld verplaatsen. Dat vond ik heel eng en verwarrend, de tekst is ook donkerder dan wat ik meestal schrijf. Aan het einde wordt het hoopvoller. ‘Kom even naast me zitten en laten we het erover hebben’. De boodschap is ‘kunnen we gewoon weer met elkaar praten.?’ “
‘Paris at midnight’ klinkt alleszins romantisch.
“Ik heb altijd wel een escapisme song op een plaat staan. Als je veel thuiszit ga je nadenken over vroeger. Het nummer is weerom geïnspireerd op een film ‘Midnight in Paris’.(Woody Allen) Het herinnerde me aan de eerste weekenden die ik samen met Darius beleefde in Parijs, het was zo mooi met een soort magie in de lucht daar. Je voelt daar als het ware de Gouden Eeuw terug aan. Toen we nergens naartoe mochten, dacht ik gewoon, dan ga ik er in mijn gedachten naartoe.”
In ‘Nothing Really Matters’ trekt het mooie gitaarwerk de aandacht.
“In lockdown zou je verwachten dat ik het allemaal solo gedaan heb, maar qua album is dit het rijkste betreft het samenwerken met mensen. Het was een soort tegenreactie van niemand mogen zien. Maar ik dacht: ‘dan kan ik ze wel onder de vorm van muziek in mijn leven hebben.
Nummers die opgenomen zijn met de ganse band en niet met de bandleden afzonderlijk:’ I’m not leaving, Nothing really matters, Health’. Dus met veel input van iedereen.
Kevin heeft waanzinnig gitaarwerk afgeleverd voor dit nummer.”
Je meldt dat je onzeker bent, maar hoe beleef je de laatste minuten voor aftrap van een concert?
“Ik heb er altijd heel veel zin in, maar ik ben een perfectionist en dat strookt moeilijk met live muziek want je kan niet het perfecte optreden geven. Perfect optreden wil je misschien ook helemaal niet. Ik ben dit aan het overwinnen, loslaten dat er een soort perfectie moet zijn. Accepteren dat mensen dat ook niet willen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef, imperfectie is interessant, dat is live muziek!”
Alle info: www.someoneswebsite.com
Tekst: Peter Minnebo.
Fotograaf: Bibian Bingen
