Headliner OMD brengt song ‘Locomotion’ terug thuis in Oostende op 3e dag W-festival
De achtergrondmuziek met de Belgische Jo Lemaire (Parfum de Rêve/1983) in de grote tent bracht al voorproefje van een donkere 80’s sfeer in aanloop van de eerste andere Belgische band. Het was Lavvi Ebbel dat in de prijzen viel en de Batcave mocht inruilen voor de mainstage omwille van afwezigheid Bow Wow Wow. Luckas Vander Taelen blies met veel energie en bijhorend acrobatisch gestuntel, annex hobbelpaarddansjes, originele new wave sounds de tent in. Het paradepaardje ‘Victoria’ werd met evenveel schwung vertolkt, naast de 19 andere toch wel unieke nummers. Luckas schuwde de 100m lopen niet, zeker nu hij zich zoveel plaats kon veroorloven op de main stage. De albumcover van het compilatie album ‘Guns And Crêpe Flambée’(2014) sierde kleurrijk de achtergrond visual in contrast met de klassieke witte hemd-zwarte broek combinatie van Luckas. Het publiek amuseerde zich met zijn frisse rake intermezzo’s. Met ‘Zijn jullie even blij als ik?’ peilde hij of het publiek in dezelfde mood was als hijzelf.
Met Genesis (Classic) bracht Ray Wilson, ex-zanger van Genesis, de grootste hits uit de vroege Genesis-jaren en beste songs uit zijn solocarrière. Met een subtiele vocale Phil Collins tint was het mooi om van het Genesis repertoire verder te mogen genieten. Centraal op de visuals, een akoestische gitaar en deze nam pertinent haar rol op in een aantal songs zoals in ‘Follow Me Follow You’, zijn persoonlijke favoriet. Na Phil Collins, ligt Joe Cocker hem ook wel, na een ‘you are so beautiful’ imitatie tijdens het gitaar stemmen. ‘Volgend jaar een Joe Cocker tribute band, waarom niet?’ liet Ray vallen met een big smile.
The Cardigans uit Zweden maakten een live comeback sinds 2012 en scoren live vooral met een setlist, die grotendeels uit nummers van het Gran Turismo album (1998) bestaat. En zo geschiedde het ook in Oostende. Zangeres Nina Persson bewoog zich in strak maatpak als een kleine integere stijlvolle, maar oh zo belangrijke schakel op het podium. Het was wachten tot het laatste nummer voor The Cardigans topper: ‘My Favorite Game’.
De meest geliefde Australische popartieste Natalie Imbruglia heeft menig hart gestolen, zo’n 25 jaar geleden met de hit cover ‘Torn’. De videoclip staat bij velen op het netvlies gebrand. Ook bij haar passage op de mainstage was het wegdromen, en genieten wanneer ze sierlijk over het podium dartelde in een zwart opwaaiend gewaad. Terug naar de successen van het verleden maar ook naar het heden met het recente album ‘Firebird’. (o.a. ‘What It Feels Like’ ‘Build It Better’ ‘Just Like Old Times’ ‘Maybe it’s Great’). Zelf was ze wat vroeger naar de tent afgezakt vermits ze zelf fan is van The Cardigans.
Naast The Human League de dag voordien, was het aan headliner OMD om de electronische 80’s synth’s te blijven promoten. 45 jaar op de teller en in oktober een nieuw album! Zondagavond was het eerst nog eens genieten van de gekende hits die Andy McCluskey en Paul Humphreys nog met veel plezier en enthoesiasme blijven spelen. Andy en Paul, het zijn all rounders, wisselen geregeld van rol als toetsenist en lead zanger. Opsommen van een setlist hoeft bij OMD niet meer. Het wereldberoemde ‘Maid of Orleans’ blijft éénieder raken en duwt ‘alle’ smartphones de lucht in. Het nummer leek eerst een oneindig applaus te krijgen. Andy zou het graag nog eens overdoen de dag nadien, ‘in de UK is het immers toch een vrije dag’, grapte hij. Het nummer ‘Locomotion’ bracht OMD terug thuis in Oostende, prachtige bootscènes werden hier ooit opgenomen op het Mercator schip met vriestemperaturen.
Naast de mainstage werd ook weer een sterk programma afgewerkt: Maurice Engelen, Mildreda, Corpus Delicti, Blancmange, Project Pitchfork & Afterparty.
W-Festival Oostende 2023 kon succesvol afsluiten en de keuze van de organisatie voor tenten bleek de juiste zet te zijn om het feestje gaande te houden tijdens onverwachte felle regendouches en windvlagen.
Tekst: Peter Minnebo.
