W-Festival Oostende Dag 1 ging schitterend van start

Eén ding was zeker op de eerste dag van het W-Festival: we zouden eindigen met een politieman, een gevederde indiaan, een militair, een bouwvakker en een cowboy op het Kleine strand van Oostende (headliner Village People).

Terwijl de zon doorbrak en een lange rij festivalgangers aan het inchecken was, deed de tribute band Björn Again ABBA herleven. Met de Velvet Mist werd het onmiddellijk dark  & misty in de Batcave tent (die terug was van weggeweest), zowel wat de donkere gothic new wave sounds betrof als de  black outfits van de festivalgangers en bandleden.

De praatgrage Gary Daly van China Crisis was in zijn nopjes en zoals altijd zeer bescheiden, “we zijn de kleinste maar beste Britse 80’s band!” Met het nummer ‘African and White’ katapulteerden de groep ons terug naar 1982, toen ze graag wilden zijn zoals OMD & Talking Heads en daarom dit nummer schreven.  Scouse humor ook nooit ver te zoeken bij Gary: “waar zijn we eigenlijk?  Oh ja, euh….in België, in Oostende!” Je werd er alleen maar blij om.

De DJ in de Batcave wist de danslustigen actief te houden met een resem aan 80’s hits, terwijl de acts op de mainstage volop aan de gang waren.

Vicious Precious  van Pretty Addicted uit Londen, dark grey and in the hell met flashy make up. Met een onbegrensde energie screamen zoals het moet, onbezonnen, maar het kon ook a capella met ‘Freed From Desire’ van Gala, waarmee ze ook de 90’s nieuw leven inblies.  De bar crew hoorde dat het goed klonk en sprong mee de lucht in. Qua durf en authenticiteit, ‘de’ 5 sterren act van de dag.

Vervolgens terug naar braafjes en wat statischer met A Flock of Seagulls, een betere bandnaam kon je trouwens niet bedenken in correlatie met de festivallocatie op het strand.  Met ‘Modern Love is Automatic’ hadden we die typische Flock of Seagulls sound terug beet en de set ging naar een climax met ‘I Ran’ (So Far Away).

Underground scene alom in de Batcave met Erk Aicrag and Racso Agroyam van de Mexicaanse Darkelectro band Hocico.

Uptempo, ritmisch, ruig en lyrics met diepere boodschappen.  Een weerspiegeling van het fysieke en mentale geweld dat dagelijks in de straten van Mexico voorkomt.

De bijna 70 jarige Midge Ure is nog steeds geliefd bij het publiek, alsook met het oevre van Visage als ‘Fade to Grey’.  De boodschappen van hun nummers zijn nog steeds actueel ‘give peace in this restless world’ van de Ultravox song ‘Dear God’.  Natuurlijk kennen we Midge ook als organisator van Live Aid en Band Aid in de jaren ‘80, maar ook als componist van het wereldberoemde nummer ‘Do they know it’s Chistmas’. Voor deze song was het nog wel iets te vroeg op het jaar. ‘Vienna’ bleef als een rots overeind, het was genieten van de wereldberoemde piano episode, die je deed wegdromen naar de trapscène in de bijhorende videoclip.

Mike Peters of The Alarm is een unieke éénmansband met een electro akoestische set en sloot de live band set af in de Batcave.  De afterparty kon beginnen.

De Village People maakte er een big party van ondanks dat de lead zanger Victor Willis 2 keer een helmpanne had met een loskomende witte klep.  Het waren vooral de moves, de hits en de karakters die het muzikale plaatje af maakten. Highlights: ‘In the Navy’, ‘Go West’(ook gecovered door Pet Shop Boys in de UK) en off course paradepaardje ‘YMCA’!

Tekst en foto: PeterMinnebo.