I wish it could be Christmas every day

 

Een kersthit uit 1973 van Roy Wood & Wizzard en een zin die we graag willen associëren met Eveline Cannoot, de zangeres uit Bambrugge, die reeds jaren een gevestigde waarde is in het Vlaamse muziekcircuit. Bambrugge was ook de plaats waar ik samen met Frontview fotograaf Peter Minnebo een lange en gezellige babbel met Eveline had.

Voor Eveline begon alles in 2005 toen ze zich impulsief inschreef voor de preselectie van zowel Star Academy als Miss Belgian Beauty. “Bij dit laatste vond ik het toch niet alles om in bikini op een podium rond te lopen als op een keuring en daarom koos ik voor de Star Academy waar ik bij de laatste 13 geraakte. Ik zat toen nog op conservatorium en wou liever iets doen met zang, dans en toneel. Ik heb er veel mensen leren kennen en de bal was aan het rollen.”

Je bent ook presentatrice voor Ment TV. Is dit een voordeel?

Ja zeker, de eerste 2 à 3 jaar van mijn carrière waren een langzame opbouw en het was moeilijk om een balans te vinden. De mensen vroegen zich nog af “Wat doet ze eigenlijk?” Nu ben ik heel actief op de twee vlakken. Men moet meer dingen kunnen om tegenwoordig ergens te geraken. Vroeger was je zanger en je had een hit. Nu komt je hit, als je het nog zo mag noemen, op Ment TV en op Radio 2 en dan stopt het. Het is dus logisch dat, als je er je job wil van maken, je meerdere ijzers in het vuur kan leggen. Nu heb ik Ment en het podium. Bij Ment babbel ik veel (wat ik zeer graag doe) en in de weekends kan ik zingen. Hier komt dan ook de invloed van Ment me goed uit. Hoe zichtbaarder je wordt op het scherm, hoe meer de mensen en organisators je gaan kennen. Hierbij komt dan ook nog de mond-tot-mondreclame.

Je doet veel in eigen beheer?

Ja, ik ben nogal een controlefreak en kan weinig uit handen geven. Ik ben alle dagen bezig met iets wat ik graag doe, het is mijn job. Ik heb geen behoefte aan een manager, als ze je willen boeken vinden ze je toch hoor. Het is wel niet zo evident. Vroeger nam ik er zelfs de catering bij, nu laat ik soms wat sponsoren en geef ik wat dingen uit handen. Ik heb ook twee schatten van ouders die me ontzettend helpen. Ik zie wel waar ik uitkom.

Je bent 30 jaar en je zei dat je dat een mooie leeftijd vond?

Ja hoor, en verleden jaar in mei heb ik dit gevierd hier in mijn eigen dorp met een concert. Het was een kleine, knusse zaal met een 200-tal plaatsen en ik had niet gedacht dat er zoveel volk zou komen. Ze kwamen letterlijk van overal. Reden om er een traditie van te maken en dit jaar zullen we mijn verjaardag in mei vieren in de Salons Mantovani in Oudenaarde waar je een capaciteit van ongeveer 600 kan bereiken.

Je revue in Blankenberge met Luc Caals was ook een schot in de roos?

Ik vond dit superleuk. Luc is ‘nen enorme mens’ om mee samen te werken. Ik kon mijn eigen ding doen: zingen en tegelijk was ik aangever voor de sketches van Luc. Ik voelde me er echt goed, maar ik mis het niet. Presenteren is ook wel een beetje acteren. De mensen hebben nu het gevoel dat ze me al jaren kennen door mijn gezicht op Ment TV. Het is een mooie combinatie. In feite geeft het ene het andere werk, zo kan je het noemen. Hierdoor was 2016 ook een topjaar, de erkenning van wat ik doe, is er eindelijk.

Ik leef mijn leven, een song die op je lijf is geschreven?

Ik hecht veel belang aan mijn tekst. Ik wou iets te vertellen hebben met entertainment. Als je luistert naar de tekst, het gaat echt over mij, een levenslied met een boodschap erin verwerkt. Ik vind van mezelf dat ik nu pas klaar ben om zelf wat te schrijven. Ik haal veel inspiratie door naar muziek en teksten te luisteren. Dit jaar zal mijn nieuwe cd, die in de herfst uitkomt, ook eigen werk bevatten. Ook mijn nieuwe single in maart is een idee van mij. Tussen schlagers en kleinkunst is er trouwens nog veel ruimte hoor. Neem Dana Winner bijvoorbeeld.

Ik veronderstel dat je liever in kleine zalen optreedt?

Heel graag en ook namiddagen vind ik heerlijk. Dit is altijd anders, ik voel dat dat mijn publiek is – zij maken dan tijd voor mij. Het is een heel andere sfeer. De lente en de zomer hebben dan meer de grotere podia, hier is het bandwerk, hier kun je geen vertellingen doen tussen de nummers. Tijdens een soloconcert in een kleine zaal met liveband leg je alles even stil en je begint zelf te vertellen met alleen de piano bij jou.

Je hebt in je prille begin wat aan fotografie gedaan?

‘k Ben er niet in voortgegaan, maar ik ben ook wat … ‘filmisch’. Videoclips opnemen is ook een beetje fotografie en hier wil ik ook enorm mijn inbreng hebben. De videoclips zijn heel belangrijk, beelden krikken een nummer op en hier komt dan weer mijn acteren naar boven.

Tot slot, Eveline, je hebt een enorme binding met Kerstmis in je repertoire.

Dit is feitelijk heel zot gekomen. Filip Dhaeze (de man achter Swoop) is een heel goede en echte vriend, ‘k heb trouwens de eerste knepen van het vak bij hem geleerd. Vier jaar geleden wou ik een kerstsingle maken en Filip steunde me erin en wou eens iets doen zonder de meisjes van Swoop. Het resultaat is een traditie geworden en in 2016 hebben we ook enkele kerstconcerten gedaan. Ook in 2017 gaan we er mee verder, twee volle uren met als rode draad vertellingen tussen de kerstliedjes over hoe we Kerstmis meemaakten, ook als kind.DSC_0356DSC_0358