Doe de voorraadkast van een doorsnee Brits gezin open en gegarandeerd zul je een van de volgende 10 iconen uit de Britse keuken aan treffen.

Branston Pickle is genoemd naar een klein dorpje juist voorbij Burton in Staffordshire. Hier vervaardigde Crosse & Blackwell in 1922 voor het eerst deze “pickle” (letterlijk: iets ingemaakts) volgens een geheim traditioneel recept dat vandaag nog steeds gebruikt wordt. Van deze unieke combinatie van zoet, scherpe smaak, knapperigheid en kruidensmaak worden er in Groot-Brittannië ongeveer 28 miljoen potten per jaar verkocht .Vooral heerlijk bij Engelse kazen.

Bovril is een andere klassieker, die teruggaat tot 1886 toen J. L. Johnston, een Schot, een vloeibare stof uitvond voor het Franse leger. Bovril is gemaakt van rundvlees en heeft trekjes van het hier beter bekende Oxo. Hij noemde het eerst Beef Tea, maar vond wat later de naam Bovril uit. Dit staat voor een combinatie van de eerste twee letters van het Latijnse woord voor rund (bos) en een onorthodox woord ‘vril’, dat hij vond in een Victoriaans sciencefictionboek, dat daarin de betekenis van een “elektrische vloeistof die magische krachten gaf” had. Toen Scott in 1902 aan zijn rampzalige tocht naar de Zuidpool bezig was, dronk hij het met zijn maat op kerstdag. In 1909 werd het niet meer alleen door ontdekkingsreizigers en soldaten gedronken, maar werd het immens populair rond de voetbalvelden en nu is er een verkoop van meer dan 3 miljoen per jaar.

HP Sauce is in 1903 op de markt gekomen. Het originele recept van deze heerlijke bruine saus (in UK ook Brown sauce genoemd) kwam in 1899 van ene Frederick Garton, een kruidenier uit Nottingham. HP zou staan voor Houses of Parliament (ook afgebeeld op de fles), daar in het begin van de 20ste eeuw het restaurant van het parlement de saus al gebruikte. Andere bronnen melden dat HP staat voor Harry Palmer die het originele idee zou verkocht hebben aan Garton om zijn gokschulden af te betalen. Je kan HP heerlijk gebruiken bij een Engels ontbijt waar het product de bacon en worstjes een pittige toets geven. Meer dan 28 miljoen zijn ervan verkocht in het Verenigd Koninkrijk. Een betreurenswaardig iets: de kleine firma is in handen van gigant Heinz en die heeft de productie in 2007 overgeheveld naar Nederland (schande!).

Marmite is een donkerbruin, pittig smakend smeerbeleg gemaakt van gistextracten, zout, vitamines en kruiden. Eigenlijk is het een bijproduct van de bierindustrie. Origineel was het afkomstig van de Bass brouwerij uit Burton on Trent (1902). Marmite smaakt zeer sterk en zout en in Engeland wordt het gerangschikt in de categorie “You love it or you hate it”. Het komt op de markt in kleine, specifieke glazen bokalen, heeft een hoog vitamine B gehalte en wordt daarom veel aan kinderen gegeven. Je kan het als smeersel gebruiken op toast, of er gerechten zoals soepen en stoofpotjes mee op smaak brengen. Dun smeren is de boodschap.

Je vindt zelfs Cheddar kaas met Marmite smaak! Tenslotte de naam: als je het etiket bekijkt, zie je een kookpot afgebeeld en het Franse woord daarvoor is ‘Marmite’.

Ambrosia Custard: ‘Custard’ of Engelse crème is een mengsel van eieren en melk dat verdikt wordt door het te koken met vanille en suiker. Het product wordt dikwijls gebruikt als bestanddeel in nagerechten. In 1917 werd Ambrosia gesticht. Ambrosia bracht meerdere producten op basis van Devon-melk op de markt. Ambrosia Devon Custard is hun vlaggenschip en je vindt het in blik, karton of in kleine eenheden. Je kan het koud of warm gebruiken en het met fruit schenken of over een heerlijk Engels gebak gieten.

The Original Worcestershire sauce is bij ons beter bekend dan de voorgaande producten, alhoewel de uitspraak ervan door velen me rillingen doet krijgen. Sedert 1835 is Lea & Perrins de enige echte houder van de merknaam van deze saus. Buitenlanders kennen het product meestal via cocktails genre Bloody Mary, maar het is ook heerlijk in stoofpotjes of curies Het product wordt samengesteld uit wereldwijde ingrediënten en wordt gedurende 18 maanden bewaard in houten vaten. Het lijkt ook nog gezond te zijn, vermits het cholesterolvrij is.

Marmalade is een confituur van sap en schil van citrusvruchten, gekookt met suiker en water. Meestal gebruikt men er de Sevilla-sinaasappels voor. Die zouden een hoger pectinegehalte hebben. Hoe meer schil men gebruikt, hoe bitterder de confituur. Soms zie je de schillen nog in de confituur en dan spreekt men van Thick cut marmalade. Voornamelijk te gebruiken op toast bij het ontbijt. Hier kies ik niet voor een bepaald merk, daar je enorm goede marmalades vindt in Groot-Brittannië. Je kan zeker ook gebruik maken van supermarktmerken die voordeliger zijn. Je bv. in Londen in de souvenirwinkels de speciale marmalades met speciale verpakking aanschaffen, is je echt laten rollen hoor.

Hellmann’s Mayonaise, hoewel van Amerikaanse origine, wil ik deze heerlijke mayonaise vernoemen. Je vindt hem overal in Groot-Brittannië en hij is ook geliefd op Buckingham Palace, vandaar het koninklijke logo op de potten.

Colman Mustard werd in 1814 door Jeremiah Colman in Norwich gecreëerd. Zijn eerste ‘mustard’ was een mengeling van bruine en witte mosterd. Colman’s mustard is nog steeds een icoon voor Norwich. De zeer hevig smakende, lichtgele mosterd is enorm geliefd en veel gebruikt. Het koninklijke logo dateert al van de tijd van Koningin Victoria. Je kan er veel minder van gebruiken dan van bv. de Franse variëteiten. Colman heeft ook een rijke geschiedenis van adverteren en verpakken. Er is hierover zelfs een klein museum in hun winkeltje te Norwich.

Camp Coffee, mijn favoriete, nostalgische ‘British icon’ ontstond in 1876 in Schotland om vlug koffie te zetten tijdens militaire veldtochten. Het is een mengeling van water, suiker, 4 % koffie-essence en 26 % cichorei-essence. Enkele lepeltjes in een kop en warme melk erover! Je vindt deze ‘coffee’ nog steeds in supermarkten in de originele fles met de Schotse soldaat erop. Nu wordt dit product meer gebruikt in cakes.