Toen Luc Van den Weygaert in zijn “Hove bestaat internationaal”, Hove bij Brighton onder de loep nam, moest ik terug denken aan september 1978. Het was de tweede maal dat ik een voetbalwedstrijd over het Kanaal bijwoonde. Mijn eerste was in november 1977: Stamford Bridge, veld van Chelsea, tegenstander: Nottingham Forest (Forest, toen een Europese grootheid en Chelsea nog niet in handen van een Russische oliebaron).
Het was nog de periode vóór het Heizel drama en Hillsborough (in Sheffield veel doden door paniek). Alle stadions hadden nog staanplaatsen, de zogenaamde terraces. Nu vind je overal de meest geavanceerde constructies. Veel ploegen hebben ruim geïnvesteerd in nieuwe stadions, zie Arsenal – Emerates stadion in London tot Bolton, the Reebok stadium of Leicester: The Walker stadium, genoemd naar de sponsor, een chipsfabrikant.
Brightons veld in Hove, the Goldstone ground, was dicht bij de zee. De zeewind had altijd een enorme invloed op het geleverde spel. Het was ook de gewoonte als de blauwwitte Brightonspelers (bijnaam the Seagulls) het veld betraden, de tune ‘Sussex by the sea’ werd gespeeld. Dit is ook het lijflied van the Royal Marines, alhoewel die met Brighton geen uitstaans hebben.
Een ticket kostte toen 2£ en het officiële programma 20 pence. Even vergelijken: mijn laatste ticket verleden jaar op Charlton Athletic (2de afdeling) kostte me 25£ en voor het programmaboekje betaalde ik 3£.
We zullen het even niet hebben over Arsenal of Chelsea, waar je gemakkelijk 45£ voor een zitje kan betalen.
Brighton football club verliet the Goldstone ground in 1987 en via een ommetje in Gillingham (Kent), waar ze het veld deelde met de lokale ploeg, werd er opnieuw een plaatsje gevonden in Brighton. Ze deelt nu in het NO van de stad een veld samen met de atletiekploeg. Het kleine stadion heeft echter op het ogenblik maar een capaciteit van 7000 plaatsen.
Gedurende al die jaren heb ik ongeveer 23 verschillende velden bezocht (sommige ploegen maar eenmaal, andere veelvuldig).
Ten noorden van London vind je in Watford, Vicarage road, het veld van de lokale ploeg. In 1986, toen BBC nog live matches uitzond, hadden mijn schoonbroer en ik via een vriend in London toegang gekregen tot de vipruimte tijdens Watford – Liverpool, vipruimte was toen nog niet de luxe van de boxes van tegenwoordig met uitgebreid eten enz. Het was alleen een plaats waar de genodigden na de match een sandwich met een drankje kregen en de match via het videoscherm nog eens konden beleven. Wie we toen wel zagen, was Sir Elton John, toenmalig voorzitter van Watford FC.
De meeste voetbalvelden van London heb ik bezocht. Mijn liefde gaat nog steeds naar Charlton, nu weggezonken op de bodem van The Championship = onze tweede klasse.
Ik geniet er altijd van de sfeer in Charlton village met zijn pubs en de omgeving naar de Thames toe. Mijn dochter daarentegen is meer een fan van QPR (Queens Park Rangers), een gezellig, klein voetbaltempeltje midden in de Sheperd’s Bush wijk.
In The Docklands, maar dan ten zuiden van de Thames, vind je: The New Den, het voetbalveld van Millwall (nieuw sinds 1994). Het is een rare, ruige buurt, eerst zie je een hoop appartementsgebouwen en in een industriezone, geperst tussen twee treinviaducten, vind je het veld.
Millwall heeft altijd de reputatie gehad de bakermat van het hooliganisme te zijn. Jaren geleden ooit op BBC beelden gezien van politie te paard die het veld “schoonveegde”?
In de catacomben van The New Den, tussen de twee cafetaria’s, hangen een hoop foto’s aan de muur. Het zijn hooligans die de toegang tot Millwall zijn ontzegd. Naam, adres, periode van weigering, alles staat er op. Ook ondervond ik dat er in Millwall altijd meer politie aanwezig is dan op andere velden.
Bijnaam van de spelers van Millwall: The Lions.
Gezelligheid vond ik ook in Hereford. Dit provinciestadje in Herefordshire, dicht tegen Wales, is vooral bekend voor zijn cider (remember H. P. Bulmers).
Herefordshire heeft ook een voetbalploeg die zowat jojo speelt tussen alle lagere afdelingen.
Het leuke veld ligt naast de grote veemarkt aan Edgar Street, waar je de befaamde Hereford Bulls kan zien.
In de zomer van 1995 was ik er voor een match en daar ik het veld niet kende, werd ik door een steward naar mijn plaats begeleid. Tijdens de rust kwam men nog vragen of ik een goed veldoverzicht had en na de match dronk ik met enkele van de stewards cider in … The Bull, de toenmalige pub naast het veld.
