In de wijk Shoreditch in Londen vind je tussen de enorme bebouwing die deze wijk kenmerkt, een groene oase, een klein parkje met palend aan de ene zijde een groep 18de eeuwse “almshouses” (het equivalent van onze godshuizen). Hierin bevindt zich het Geffrye Museum.
Sir Robert Geffrye, een voormalig hoofd van een der machtige en rijke Londense handels- en ambachtverenigingen, was de grote geldschieter, die de bouw van deze “almshouses” toeliet.
Een vijftigtal arme gepensioneerden kon er een onderkomen vinden. Zo’n 200 jaar later, in het begin van de 20ste eeuw, was de wijk zo volgebouwd en ongezond dat er een nieuwe locatie werd gevonden. Bijna werden de huisjes afgebroken, maar nadien werd er geopteerd voor een museum.
Het museum opende in 1914.
Het museum specialiseert zich in de geschiedenis van het Engelse huiselijke interieur. Een collectie van meubels, schilderijen, huishoudvoorwerpen en textiel staat tentoon in een serie van open kamers, gaande van 1600 tot de dag van vandaag. Men focuste voornamelijk op de Engelse middenklasse. Je maakt letterlijk een wandeling door de eeuwen heen, vermits de kamers allemaal naast elkaar liggen. Je begint bij 17de eeuwse eiken meubels in een kader van houten wanden, over een verfijnde Georgiaanse periode, de speciale stijl uit de Victoriaanse periode om via een 1930-kamer te eindigen in de laatste periode van vorige eeuw.
De modernste stijl is in een der godshuizen niet meer ondergebracht, maar wel in een aanpalend, omgebouwd oud pakhuis. Deze extensie kwam er in 1998. De overgang hiertussen is zeer gezellig ingericht met een bijna altijd druk, maar zeer goed restaurant.
Elke eeuw wordt met een uitleg via een huisdoorsnede aangekondigd en toont een typisch huis van die periode samen met de typische meubels. Ook is er aandacht voor het materiaal, gebruikt voor de bouw zelf. Plezant is ook de “stoelendans” elke eeuw naast de volgende.
In aparte tentoonstellingsruimtes vinden we ook gebruiksvoorwerpen eigen aan de tijd.
In december 2010 hadden de curators een goed idee. Elke kamer werd omgetoverd in een kersttafereel, eigen aan die tijd. Zo zag je de sobere tafel van 1600 en de rijkelijk warme, gevulde kamer uit de Victoriaanse tijd. Een hele collectie vloerbedekking in modelvorm was ook te zien.
Hier vonden we nog interessante informatie over de kerstkalkoen, als tophit met Kerstmis. Bij de Victorianen stond “roast beef met plumb pudding” op het menu. à De kalkoen deed zijn intrede in Engeland al in 1530, maar als ‘kerstmaaltijd’ verdrong hij rundvlees pas op het einde van de 19de eeuw.
“Plumb pudding” is de voorloper van de huidige “Christmas pudding” en was een gekookte pudding van vet, eieren, bloem en gedroogd fruit. Voor ons was de kerstversiering jaren ’60 & ’70 nostalgisch en eveneens een herinnering aan het ouder worden.
Bij goed weer kan je buiten nog een reeks aangelegde periodische tuinen, met een omwalde kruidentuin als hoogtepunt (slechts open van april tot oktober) bezoeken. De tuinen behoren tot een project dat samen met de extensie van de 20ste eeuwse vleugel in 1998 tot stand kwam.
Er wordt geen toegangsgeld gevraagd en er is ook een zeer ruime souvenirwinkel aanwezig.
Een nadeel van Geffrye is dat je op het einde van je bezoek helemaal terug moet naar de ingang en vestiaires. Zodoende moet je steeds de binnenkomende massa trotseren en de gang in de godshuizen is nogal smal.
Voor het museum moet je naar Londense normen wel een eindje lopen. Het dichtstbijzijnde metrostation is Old Street, Northern Line (voor ingewijden of undergroundfreaks: de zwarte kleur). Van hieruit is het nog zeker een 15-tal minuten te voet. Je stapt wel door een deel van de opkomende trendy wijk van Hoxton. Industrie trok hier weg en rond 2000 kwamen hier heel wat nachtbars en entertainment werd er een prioriteit. Hier vind je voor een redelijke prijs zeker iets om te eten.
(Wordt vervolgd)
- Charrin
