Als ik in Groot-Brittannië ben, bezoek ik ook graag de supermarktketens. Niet alleen voor producten die ik hier niet vind, maar ook voor de vlottere en mensvriendelijke klantenbenadering zowel bij de kassa’s als tussen de rekken.
Zoals we in België nogal trouw blijven aan onze supermarkten, is het niet Delhaize, dan vind je ons in Colruyt of Carrefour, zo ben ik over het Kanaal nogal gehecht aan Sainsbury en vond je me maar occasioneel in een der andere ketens, (onderweg was af en toe de dichtstbijzijnde het simpelste). In december hoorde ik dat Waitrose een nieuwe winkel in Ashford had geopend. Dus een reden om er een kijkje te nemen.
Waitrose is een buitenbeentje in het gamma van supermarkten. In de tabel van grootte komt ze op de zesde plaats, na Tesco, Asda, Sainsbury, Morrison en jawel Co-op (deze keten vind je meer in noordelijke streken en Schotland).
In 1904 openden Wallace Waite & Arthur Rose, samen met een derde partner een kruidenierszaak in Acton, West-Londen. In 1864 had een zekere John Lewis in Oxford street, Londen een linnenwinkel geopend, die later uitgroeide tot een gigantische “department shop” of grootwarenhuis. Je vindt dit grootwarenhuis nog steeds aan het einde van Oxford Street, richting Marble Arch.
John Lewis creëerde ook het JLP = John Lewis Partnership, een ambitieuze visie van co-ownership. De firma is niet in handen van aandeelhouders, maar van iedereen die werkt voor “The Partnership”. De werknemer deelt dus mee in de winst.
In 1937 kocht John Lewis de toen bestaande 10 Waitrose winkels op en in 1955 opende de eerste Waitrose supermarkt. Nu vind je buiten de 32 John Lewis shops (de gewone grootwarenhuizen – zeg maar type Innovation in België of Gallerie Laffayette in Frankrijk) ook nog 241 Waitrose supermarkten over heel Groot-Brittannië.
Waitrose supermarkten zijn niet zo gigantisch groot als hun Tesco of Sainsbury broers. Trouwens, de verwijsborden voor Tesco en Sainsbury langs de weg, vermelden meestal ‘Superstore’ terwijl men het voor Waitrose bij ‘Waitrose Branch’ (= filiaal) houdt.
Daardoor vind je bij Waitrose niet zo’n groot gamma, maar dit wordt dan ook maximaal gecompenseerd door het aanbod van specialiteiten en delicatessen. Ze werken ook veel met lokale Britse producten en gaan zelfs voor verdelers uit de buurt. Voorbeelden zijn de overvloed aan ontelbare Britse kazen of de voorraden Schotse zalm.
Waitrose heeft zelfs een “Royal Warrant”, d. w. z. dat ze ten minste gedurende 5 jaar hofleveranciers waren. The Queen Mother zou een geregelde Waitrose-bezoeker zijn geweest.
Ik heb gehoord dat je er ook wijn- & bierglazen voor je party’s kan lenen en je betaalt alleen de gebroken glazen.
Jaren geleden was kok Jamie Oliver het gezicht van Sainsbury, deze samenwerking was tevens het einde van zijn BBC-carrière – no publicity at all! – en hij ging zijn volk verder leren koken op de commerciële zenders.
Waitrose heeft in navolging twee voedingsambassadeurs en het zijn niet de minste! Delia Smith, die al decennia een kookicoon is in Groot-Brittannië en de meer controversiële Heston Blumenthal, eigenaar van een sterrenrestaurant “The Fat Duck” in Bray Berkshire, de man van de moleculaire gastronomie bv. met het vloeibare stikstof.
Beiden zijn vooral te zien in reclameboodschappen en brengen ook recepten uit via het net en via handige kaartjes, te vinden in de supermarkt.
Waitrose hanteert nog wel de vroegere openingstijd van 8.30h tot 20.00h en zondag alleen tussen 10.00h en 16.00h, terwijl concurrent Sainsbury – in Ashford – 500 meter verder bij de volgende rotonde, dezelfde zondagsopeningstijd heeft, maar in de week de winkel openhoudt van 06.00h tot 24.00h.
Ook speciaal is de bouwstijl van de Waitrose supermarkt in Ashford. Boven de winkel vind je een twintigtal appartementen en dat deel doet meer denken aan de stijl juist voor WWII, Hercule Poirot zou er zo kunnen buitenkomen.
Volgende keer brengen we een bezoekje aan nog een nieuwigheid: “The Spirit of Britain”, het allernieuwste schip van P&O op de route Calais – Dover.
