Maand: september 2016 (Pagina 3 van 6)

Toen ik recent mijn kronieken overliep , kwam ik tot de vaststelling dat ik voor deze maand aan nummer 50 mocht beginnen . Welk passend item kon ik naar voor brengen ?

Een 50 jarig jubileum van iets ? 50 belangrijke gebeurtenissen ? Ik koos voor 50 jaar terug : het jaar 1960 . Wat grasduinen in die periode in het Verenigd Koninkrijk .

Eerste minister was Harold Macmillan en Elisabeth II zat al 8 jaar op de troon .Wolves , de ploeg uit de Birmingham regio won the F.A. cup tegen Blackburn Rovers en datzelfde Wolves eindigde de reguliere competitie tussen kampioen Burnley en Tottenham ,op de tweede plaats .

De zuster van de huidige koningin , Prinsess Margaret huwde in 1960 met de fotograaf Antony Armstrong -Jones , later the Earl of Snowdon .De Earl ging verder met zijn beroep als fotograaf ..Ze gingen reeds uit elkaar in 1978             en Margaret overleed in 2002 .

Op 9 december zond de commerciële omroep ITV voor de eerste maal de immer populaire soap Coronation Street uit . Deze productie van Granada TV ( de regionale tak van ITV uit het Manchester gebied ) was gebaseerd op een fictieve straat in Manchester en is nog steeds te zien op tv .Vele acteurs begonnen er hun carrière .In 1964 kwam er een concurrent soap , eigenaardig genoeg niet op de BBC , hier was het wachten tot 1985, maar dezelfde commerciële zender startte met . Crossroads ,dit werd het verhaal van een fictieve straat ( of kruispunt) in Birmingham . Crossroads kende minder succes dan Coronation Street en na verschillende herzieningen , met zelfs gedeeltelijke naamswijzigingen verdween het in 2003 volledig van het scherm .Zoals vermeld begon BBC in 1985 ook met een eigen soap : Eastenders. Na Manchester en Birmingham was het logisch dat Londen ook moest volgen , dus East Enders , een fictieve buurt van Londen , met de fictieve naam Walford .Wordt door BBC enkele malen per week uitgezonden . Persoonlijk vind ik dat het ook van kwaliteit heeft ingeboet, vooral door het steeds wijzigingen van de cast –eigen aan soaps-cfr Thuis & Familie .

1960 zag ook de eerste opening van een service station op een autostrade . Autostrades worden over het kanaal aangeduid met de letter M . de M1 was de eerste autostrade , ze verbond noord en zuid , in feite Londen met Leeds . Ter hoogte van Newport Pagnell kwam het eerste service station met restaurant .(soms ook Watford Gap genoemd) Er is een motel in jaren 50 stijl , dat nog dikwijls gebruikt wordt in de filmindustrie .. Nu heeft het de naam van Welcome Lodge , genoemd naar een der 9 groepen die motorway centras uitbaten in Groot Brittannië .De meeste zijn nu 24/24 open met alle faciliteiten die goed onderhouden zijn , bij sommige vind je ook wat winkels en sommige Britten gaan zelfs op zondag een dagje uit met een uitgebreid bezoek aan hat MSA ( Motorway Service Area ) Je vind er bv winkels als W.H. Smith ( leesgenot ) ; M&S Simply Food ( zeer goed verzorgde voeding aangeboden door Marks & Spencer ), Costa   ( koffie die volgens mij beter smaakt dan de Starbucks tegenhanger ) Je vind er ook meestal informatie over het gebied . Parking alleen gratis als je maar even blijft—en ze controleren hoor !

1960 was ook het jaar dat Lady Chatterley’s lover eindelijk volledig en ongecensureerd kon uitgegeven worden . D.H. Lawrence schreef het boek reeds in 1928 en de eerste uitgave kwam alleen uit in Italië De expliciet beschreven seksscènes waren steeds een struikelblok geweest . . In 1960 was er nog een rechtszaak in de beroemde Old Bailey te London , tegen Penguin , de in 1936 opgerichte uitgeverij die zich specialiseerde in paperbacks .De uitspraak was in Penguin’s voordeel en op korte tijd ( de eerste 24 uren werd gezegd -)gingen er meer dan 200.000 exemplaren over de toonbank .Lawrence maakte het niet meer mee , hij was al overleden in 1930 .Zeer gegeerd zijn ook de oudere Penguin uitgaven in de blauwe omslagkleuren .Worden dikwijls als collectors items verkocht .

En tenslotte wie zag er op 6 januari 1960 het levenslicht ? Een van mijn all time favorieten op het gebied van TV koken : Nigella Lawson .Voor mij de opvolgster van Deliah Smith met een sneufje “Lawrence style” erbij .In 1960 was er nog geen sprake van TV koks . Het post oorlogsmenu van de Britten stond nog op een laag pitje . Er was het “good old full breakfast , maar daarna moest men het meestal stellen met fish & chips , roast met Yorkshire pudding of Bangers &mash .

Bangers & mash : worstjes met aardappelpuree . Waarom men de worstjes bangers heette ? heel simpel , kwam uit de periode van de tweede wereldoorlog . vlees was schaars en in de worstjes werd veel water gestoken , bij het opwarmen gaf dit altijd een knallend geluid , vandaar bangers .Je vind het recept nog steeds in “ The British Food Bible van Marks & Spencer ,enkele jaren geleden uitgegeven . Alleen heeft men wijselijk bangers vervangen door sausages .

In “England anders (1)”, editie 10 van 20 mei 2008 & in “England ánders (9) – Please sir”, editie 18 van 21 oktober 2008 vermeldde ik reeds kort dat ik gedurende een twintigtal jaren een middenschool uit de Rupelstreek als gids en verpleegkundige op hun jaarlijkse Engeland reis vergezelde. Drie jaar geleden stopte ik er mee, maar dit jaar vroeg de school met aandrang of ik hen uit de nood wilde helpen door weer mee te gaan. Na wat nadenken, ik ben ook al wat ouder geworden, aanvaardde ik. Het zouden lange, vermoeiende dagen worden, daarvan was ik me wel bewust. Lees verder

Op de Britse eilanden vind je veel kastelen en landhuizen. Sommige zijn nog in privé-handen, maar de meeste behoren toe aan organisaties. Dat kan een zogenaamde trustee zijn, maar dikwijls vind je ze in handen van ofwel “The National Trust” of English Heritage. Deze laatste groep specialiseert zich meer in ruïnes, oude abdijen en historische kastelen (bv. Stonehenge, Dover Castle). Toch heeft E. H. ook enkele prachtige landhuizen of stately homes. Lees verder

Een der allereerste aankopen die ik deed toen ik de diagnose kreeg van ongeneeslijk anglofiel gedrag was het boek “Neem nou Londen” van de Nederlandse Londen correspondent Kees Brusse. Mijn uitgave was die van 1972, de tweede editie na de start van het boek in 1968. Ik heb het boek nog eens doorgenomen, alhoewel ik de inhoud (bladzijden) bijna uit mijn hoofd kende (heb ik trouwens ook bij “Ik Jan Cremer”, maar dit boek ben ik kwijtgespeeld).

Het was fascinerend om te zien wat er in 38 jaar veranderd, aangepast of gebleven is.

Op 15 februari 1971 is men van het aartsmoeilijke twaalfdelige stelsel overgestapt naar het iets eenvoudigere tiendelige, de zes maanden quarantaine voor poes en hond was echter nog van kracht.

Reizen was bijna exclusief met de Belgische Staatspakketboten en naast het toen smerigste station van Londen was de nog smerigere pub, The Dirty Dick, een combinatie van stof, kattenkarkassen, zaagsel en een traditioneel vuile Zuid-Ierse barman zonder tanden. Liverpool Street, dat was het station, is nu volledig gerenoveerd en even efficiënt als zijn “collega’s”-kopstations (Victoria, King’s Cross, Waterloo en Paddington) en denkelijk heeft Rentokil de nu verdwenen pub even grondig aangepakt, of het was the Blitz uit WWII, want je vindt er niks meer van terug.

Het boek geeft nog prijzen van hotelkamers aan rond 6£ en een 7-dagen-ticket voor de Underground kostte 2£! Een uitleg over het gebruik van de telefooncel: leg een muntstuk van 2 pence in de gleuf en pas als de andere kant antwoordt, duw je het ding erin.

Veel aandacht ook voor de 60 “boetiekjes” in Carnaby Street en King’s Road. Af en toe kom je nog een naam tegen die je nu nog in Londen ziet. Ik heb het dan niet over de gevestigde waardes zoals Harrods, Fortnum & Mason of Selfridges, maar meer over detailwinkels. Denken we maar aan Paxton & Whitfield, de kaaszaak bij uitstek in Jermyn Street, of in dezelfde straat Floris de parfumerieshop. Ik ga nog steeds voor boeken bij Foyles op Charing Cross Road in Londen rondneuzen dankzij “Neem nou Londen”.

Pure nostalgie in het boek is het hoofdstuk over de dode zondag. Een periode die toen in Groot-Brittannië een nachtmerrie was, zeker voor toeristen. Nu is het een omgedraaide wereld en kan je ’s zondags over het Kanaal veel meer doen dan hier. Nu is elke grote supermarkt (de superstore) op zondag open van 9.00h tot 16.00h en recent ontdekte ik dat je bij Sainsbury (een der drie grote ketens) je al een half uur voor normale opening binnen kan voor wat de Engelsen browsing = rondkijken, noemen en desnoods kan je je karretje al vullen terwijl de kassa’s nog niet open zijn.

38 jaar geleden was er geen sport op zondag, musea waren toe en geen enkel evenement haalde de zondag. Het voorstel was: slaap goed uit en lees een der dikke zondagskranten, die er trouwens nu nog zijn en een festijn om er uren mee bezig te zijn. De pubs gingen toen ook nog om 02.00h toe en een Sunday roast kon je toen beter thuis tot je nemen.

Een zondagsmarkt was er toen al wel àPetticoat Lane kwam toen trouwens van een oude, traditionele Jodenmarkt en die rusten zaterdag.

De musea, beschreven in het boek, zijn meestal de oude paradepaardjes van Londen. De London Dungeon bestond nog niet en om te griezelen had je alleen The Chamber of Horrors bij Madame Tussaud (toegangsprijs 1972: 60 pence!). In London Zoo kregen de chimpansees nog “tea” om klokslag 16.00h.

Greenwich, Hampstead en Camden worden beschreven als tochtjes ver buiten Londen. Er was toen nog geen DLR (Docklands Light Railway) of de nieuwe Jubilee Line.

In het hoofdstuk over eten nog een zalig gevoel zonder Amerikaanse fastfood toestanden of fletse koffiezaken zonder hart.

De zeven wandelingen die in het boek van Brusse voorkomen, zal ik toch nog eens opnieuw doen met het boek er bij. Wie weet wat we nog (her)ontdekken?

Tenslotte was voor mij de topper uit het boek een stukje uit ‘Londen voor niks’. Wat was er gratis, maar toen al schaarser aan het worden? De echte Londense mist, een item toen te koop als souvenir (foto in het boek trouwens). Een luchtdicht blik echte mist of “Genuine London Fog” zoals op het blik vermeld stond.

In een van mijn vorige kronieken in ’t Periodiekske had ik het over verdwenen bezienswaardigheden in Engeland. Een er van was “A day at the Wells”. Een dag in het Georgian England rond 1740 nagebootst. Het verhaal speelt zich af in The Pantiles in het provinciestadje Tunbridge Wells in het graafschap Kent. De tentoonstelling is al lang weg, maar The Pantiles is er nog. Het is het oude commerciële centrum van Tunbridge Wells, van origine een 17de eeuwse winkelwandelstraat. Aan beide zijden vind je mooie huizen, veelal versierd met colonnades. De huizen zijn bijna allemaal opgetrokken in weatherboard, dit is een horizontale withouten gevelbedekking, die de gehele muur bedekt. Je vindt dit veel in Kent en Sussex. Lees verder

Als je een voorbeeldig volger bent van Engelse detective series, kom je af en toe tegen dat er een lijk uit een kanaal wordt gevist of dat men op zoek gaat naar een object in een kanaal. De speurders Frost, Dalziel, Pascoe en konsoorten zie je dus vaak in de buurt van die kanalen. In 1998 zagen we zelfs in een der laatste Inspector Morse afleveringen, de betreurde Morse een moord oplossen die zich in 1859 voordeed op een “canal boat” op het Oxford Canal. In feite was het een reconstructie van een Victoriaans “murder mystery”. De aflevering met “The wench is dead” als titel, was ook de enige Morse aflevering zonder sergeant Lewis. Lees verder